Öyle ki mavinin de cümbüşünü görebiliyorum artık
Öyle ki güneşin batışının bi son değil
Yeni doğacak olan güneşe eşdeğer olduğunu
Akşam üzeri gözlerden kaybolmanın bi son değil
Ertesi sabah seni yeniden görebileceğime eşdeğer olduğunu
Yani aslında her sonun bir başlangıç olduğunu öğrendim
Bir gün gözlerimiz öyle keskin birleşecek ki ansızın
Bütün kirleri ardında bıraktığımız pişmanlık olacak bu
Sahi bir kalp bu kadar temiz olabilir mi gözler önünde
Yüzünde bir çocuk gülümsemesi
Ardındaki gizli isyanındır senin
Safi karanlıktaki söylevlerin
Belki bir kapıyı açacak ikimize dair
Hissedebilmeyi bu kadar çabuk beklemesem de
Yine de keyfim yerinde
Oysa ki bu kentten nefret ediyordum ben
Nasıl da böyle yaşanılası geldi bana
Nasıl da bir anda birinin yokluğu benim huzurumu kaçırıverdi
Öyle sık rastlaşıyor ki doğrularımız yanlışlarımız
Bütün her şeyi senin adına yapar oldum
Geceleri artık daha huzurlu
Belki biraz iyi niyetimden
Belki de senin portrendeki masumluk bu.
Şimdi söylenecek pek bir şey yok bize dair
Perondaki boş trenler gibi beklentisiziz
Son dönem romanları kadar anlamsız belki
Lakin bu diyorum
Bu benim bir sonum değildir senin de olduğu gibi
Diyorum ya öğrendim ben her tonu
Öğrendim işte burnumun dibindeki doğruyu
Öğrenmem gereken bütün pişmanlıkları hataları ve çözümlerini bile öğrendim hatta
Bir kağıdın üstündeki karalamadır sana olan hislerim
Şayet lüzumu varsa portreyi sen tamamla.
