Bu kadar gerçek öldürür beni.

safi karanlıktan geldi göynümüzün kuşları
uyandılar, uçtular sonra yeniden
biz eksilmedik onların uçuşundan
onlar bizden eksildi biraz
kimi üzdüysek ondan eksildik
kimi sevdiysek işte onlar eksildi
sen şimdi bu basit denklemin zamirisin
sen çoğu yabancı gibi
ya da aylaklardan biri
sen kimsen işte duyabiliyorum seni
beni eksiltemezsin sen kimsen
sen de kimsen halbuki


sadece ben mi biliyorum bütün bunları
bu kadar gerçek öldürür beni
silemediklerim kaldı aklımda
kovaladım bir iki gitmedi
belli ki benimsemiş yerini
çocuğum belledim büyüttüm
kabullenir gibi bir yüreği
oysa kuşlar karanlıklardan gelirdi
senden haber istedim sen de kimsen
istedim işte göynüm de karanlıktan geçer aydınlığa
karanlık gelecekse senden gelsin sen de kimsen
yolculuklar yaptım bir umuttan bir umuda
şimdi çöz bu karanlıkta düğümü çözebilirsen


şimdilerde derdimi anlatmam pek kimselere
konuşsa konuşsa göz altlarım konuşur
ya da sönmüş ferim
alıp başını giden aklım konuşur belki
konuşmasalar da değişmez netice
yankılar içinde dağılan hakikat faydasız
öylesine dinlersin işte sen de kimsen
sahi
kimsin sen
kimlerdensin,
hayır
merak etmiyorum bunu.
sen nasıl gideceksin
evet
bunu merak ediyorum işte.
sen de kimsen..

Eller.

Olmak istediğim yerdeyim
Öyle olması gerekiyor çünkü.
Çünkü her yol buraya çıkıyor.
İnsan hiç istemediği yere döner mi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Kuş uçusunu, konmayı bilmem.

Kayıp zamanın keyifli dinginliği
Yüklemsiz dizelerden daha düzensiz.
Benim aklım bu şiirdir.
Bu şiir gizlim saklım.
İkimizin bildiği sır olur mu şimdi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Plak tıngırtısını, sağırlığı bilmem.

Oysa olan biten hayli korkuttu bizi.
Sarhoş adamlar korosu sokaklarda.
İnsanların yapamadıkları, yaptıklarından çok konuşuluyor.
Yani biz yapamadıklarımızdan ibaret isek,
Bu dünya bu korkaklığı nasıl kaldırır?
Halbuki en cesurumuz olan toprak,
Yapamadıklarımızdan bu kadar kara.
Yüzümdeki çiziklere kaç mezar sığar?
Bilmem.
Ben bilmem işte hiç bir şeyi.
Nehrin akışını, salınıp gitmeyi bilmem.

Her şeyi ölçüp tarttığımdan bu damağımda kalan acı.
Geride kalanların öylece bıraktığı.
Ve küçük çelimsiz bir kız çocuğu gibi
Sözünden çıkmıyorum duvarlarımın.
Öylesine izlerim akıp giden zamanı.
Yanıldığım durakları kitap yapıp okurum.
Bakıyorum da ne varsa yakıp yıkmışım.
Şehirler yüreksiz kalmış, nefessiz.
İçimde umutlar doğup ölüyor gün aşırı.
Bana da bu nasırlı yaşlanmış eller kalmış.
Oysa ölmeden önce bakacağımız son şey ellerimiz değil mi?
Bilmem.
Dedim işte ben bilmem hiç bir şeyi.
Kaybolup gitmeyi , ölmeyi bilmem.

Ama çok iyi bilirim ben,
Ne yapıp edip bir başıma kalmayı.

03:51
03.09.2016