Bazen de çilingir sofralarının demine
Öyle şahane dertlerim de yoktur üstelik
Bir mazi yarası kalmadı gayri yüreğimde
Bir şarkıda kaybolup gitmiyorum
Bir kokuda...
İnsan hissizliği, elini eteğini çekmiş yaşamdan
Boş defterler öylesine boş kalmış
Oysa yaprakları aşınmış defterlerimin,
Yok etmeyi beceremediklerim.
İnsan yok etmeye endeksli yaşamaz mıydı halbuki
Belki de yaksam yıksam geçmişin bütün kirini
Bir ölüm yaşasam yaşamın içinde
Geceleri kaleme kağıda dokunmasam hiç
Çayımı şekersiz içmeye başlasam
Ya da hissetmek için çırpınıp yakmasam yüreğimi
Zaten olacak olan her hadiseyi oluruna bıraksam
Akan seyirde bir dem olsam
Ya da..
Aynaya bakmadığım anları anımsar oldum
Günlerce belki de haftalarca
Öyle ki çehremi göremeyecek kadar ufalmışım gözler önünde
Her geride bıraktığım durakta
Bir iki soluk bırakmışım
Sakin geçen her günbatımına gülümserken
Kendimi kargaşanın seyrine bırakmışım
Sahi, şimdilerde öylesine sessiz ki ahvalim
Yeniden soluklanabiliyorum hissetmek adına
Bir duraktayım.
Hiç bekleyeni olmayan,
Vakitsiz otobüsler geçen önünden
Ya da vaktin kaç olduğunu bilmediğimden
Geç mi kaldım yoksa erken mi daha
Yoksa tam da,
Bu vakitler mi...
