.

 

kulağımdan enseme giden o yolda

küçük bir kadın büyüttüm

balkonunda bir kadeh şarabıyla

demlenirken öldürdüm yine

gözlerimden akan kanını adıyla

yaşatacağım dedim kendi kendime

sığ limanlarda yürüdüm boylu boyunca

gecenin sükuneti üzerime sinmişken

ayaklarıma takıldın birden bire

ıslak

çelimsiz

bir pervane.

içinde büyüdüğüm o mor koltuğu 

boyadım dün en sevmediğim renge

senin kıymetli dünün

dönüştü benim için nefrete

ve evet

sakince yaşamak şimdilerde tek dileğim yine

tutunmak kendime ve kendimce her şeye

kurtulmak bütün acılardan en azından bir süreliğine

safi acının ne demek olduğunu

beklemenin aslında ne denli tehlikeli bir arzu

gelmeyen huzurun verdiği burukluğu öfkeyi

tattım yaşadığım bütün evrelerde

bileklerinden boynuna giden her santiminde

o mor koltuğun her köşesinde

bir kadının mutlu geçirmesi gereken yılların

her birinde.

öyle anlar oluyor ki 

akmayan nehrin

kopmayan fırtınanın ardında

tıkanan bütün duyguların

aslında bir yanılsama

kulağıma küçük bir küpe olmasını diliyorum

Aslında hayatın 

akışın 

benim için henüz başlamamış olmasını.

insan hep bir tutamak arar ya hani

bir tutamak olmayı

boylu boyunca vazgeçilenden ziyade

gerçek bir tutamak olmayı diliyorum

şimdilerde.

Arafta taraf yok!

Parlayan isyan

Tutuşan sessizlik

Çabasız kalan

İçimdeki bu yekpare çaresizlik

Arafta taraf yok!

Geceleri sızıyorum damarlarından içeri

Her seferinde daha çok çekiliyor kanın

Yaramıyorsa sevmeyeceksin beni

Safi yardan da

Safi serden de

Geçti adımlarım

Tutun bana!

En olmadık zamanda 

Anlam bulsun yaşadıklarım

Sabahında bir orkide açtı evimde

Ben o gün anladım

Çiçekler de en az insan kadar insan

Belki insandan da fazla

Aldım adını koydum geceye

Ay çekildi

Yıldızlar bir ordu gibi gökyüzünde

Benim değildi

Benim değildi

Koyun beni orada bir yere!

Öğrenilmiş

Kullanılmış

Ezberlenmişti 

Silmek mümkün müydü kokunu sinemden

Beşeri bir heves

Dağılmış bir zihin

Ölü kelebekler

Gizlediğim esaret

Ruhumdan sızan bu kara şiir

Benimle ölecek bütün medeniyet

Şakaklarından öpmüştüm o gece

Hiç unutmadım

Dudaklarımdaki anlamsız mukavemet

Issızlığında dolandım senin

Issızlığındı benim için cumhuriyet 

Lakin diyorum ya 

Arafta taraf yok!

Kibrinde boğul istemedim oysa

Benim denizlerim daha şefkatli kibrinden

İtiyattan ibaret yaşamından

Azad ediyorum seni şimdi

Akıp giden zamandan ziyade

Parlayıp sönen bütün bu isyana karşı

Tutuşup kaybolan bütün sessizlikten yazıyorum

İçimde ağrıyan bir yer vardı

Aldım balkondan attım o gece

Kayıp.

Kayıbım.

Bir türlü susturamadığım sessizlikte,

Tırnaklarımla tutunamadığım o duvarlarda,

İçinden çıkamadığım bütün savaşlarda kayboldum.

Ben artık yeniden doğuyorum geceleri,

Her gece yeniden.

Kendini bulmanın tarif edilemez hayal kırıklığıyla yaşıyorum

Gündüzleri bir hayalet gibi

Sorsanız iyiyim derim.

Lakin sormasanız daha iyi

Bakmaktan kaçtığım gözlerim,

Daha kaç gece ıslanacak salt acıyla?

Beni dünyadan koparan bu sızı,

Daha kaç sene yaşayacak içimde?

İçinde boğulduğum bu deniz,

Daha kaç fırtınayı atlatabilecek?

Tutuğum.

Gırtlağımda birikmiş bütün cümlelerle

İçimde ancak fısıldayabildiğim isminle

Durdukça kirlenen ve tükenen hayalinle

Uykularımı böldüğüm bu dört duvarın içinde tutuldum.

Lakin

Kaybolmanın verdiği inanılmaz bir hafiflik de üzerimde

Bulunamadığım yerde kimse tutamaz bileklerimden.

Lakin

Tutulduğum bu karanlık dört duvar kadar

Güven veren bir manzara yok ahvalimde

Bütün mutlu günler sizin olsun

Benim "aklımı kaçırdım" rengi saçlarım var.

Yorgun güllerin huzurlu mutluluğuna

 

pembe güllerin içinde yürüyorum şimdi

senin, benim birlikte büyüttüğümüz

bulutlu günlerimizde boyunlarını büküyorlar

sevdanın sarhoşluğu,

içimizde sebepsiz mutluluğa,

hiç bulutlu gün yaşanmamış gibi olmasa da

buruk bir demet pembe güle dönüşüyor.

kimsenin göremediği 

içinde bulamadığı o yüce kalbini

şimdi ellerimde tutuyorum.

uykulardan uyanıyorum

şu günlerde hem yorgun hem de mutluyum 

o koca denizde,

içimde bulamadığın aynayı

şimdi sana tutuyorum sevgilim

trabzanlardan iniyorum safi karanlıkta.

bir ışık arıyorum sevgilim

öyle anlar oluyor ki,

gözlerin olmadan göremiyorum

tutunmak için vermek gerekse her şeyini

ben bunu reddediyorum.

çünkü sevgilim 

biliyorum bunun tek gidişlik bir bilet olduğunu

gözlerinde bir şey var sevgilim,

seni tam oradan öpmek istiyorum.

ellerinde yılların verdiği yorgunluk,

seni tam da oradan tutmak istiyorum

yanıbaşımda.

Akış

Kurulu saatlerin gürültüsü

Derin uykudan uyandırır bizi

Dokunuşunu hissedebiliyorum 

Okşayışını saçlarımın her telini 

Acını ve bağırışlarını duyabiliyorum 

Deneyip de çıkaramadığın yardım isteğini

Tutunmak 

İncecik bir dala

Sağlam köklerine güvenerek bir ağacın

Susamak 

Bir denizin ortasında 

Peşinden giderek sadece bildiği kıyıların

Bırak-

tım.

Akışına gitmeyen her şeyi

Bana dönmesini

Özlemle yaşadığımız yılların acısını 

kaç öpüşte çıkarırım dersin

Derin bir uyku uyumayalı

Kaç gece daha

Ben o incecik daldayım

Baharın gelişiyle güçleneceğim

Döktüğüm yaprakları unuttum

Hayatın telaşesine kapılıp

Yeniden yeşereceğim

Seni görmeye susadım

Kıyılarında uyanmak için can atıyor yüreğim

Ölene kadar gitmem gerekse de

Yeniden ve umutla

Kendimi sende bulacağım

Bırak-

Bırakmadım

Akışına aslında hiç bir şeyi

Senin gözlerinden alarak ilhamımı

Yıldızlardan bulacağım doğru yolu

İçimdeki küçük çocukla birlikte 

Uzaktan

Çok uzaktan

Hissedebiliyor musun

Kalbimi

Safi sevgiyle ve özlemle senin olan.

tutamak sorunu

 

safi karanlıktan geldi bütün bu ilham

sensizlikten

gurbetten

ve daha bir sürü neden

donuk yüzler ve geçici bütün sevgilerin

bir hiçliğe dönüştüğü gece yarılarında

umudun yok olup 

gerçeklerle çarpıştığın o anda

tutundum bu ilhama

kaybedecek bir şeyimin olmadığını

aslında hayatın bir savaş değil 

sadece 

akıp giden zamandan ibaret olduğunu 

anlamakta geç kaldım

kurtulamıyorum

düşünmekten yarını

kalbimin ritmini duymamak korkutur beni

ahvalimdeki herkesi

o anları 

acı içinde yaşamak

benim en büyük cezam

istiyorum

gözlerine bakmayı

göğüslerinde uyumayı

her gece

her gece seninle uyumayı

beni acımı özlemimi duymanı

ilhamım sensin

bu akan sensiz gecede

duy beni

kederimi ve neşemi

çaresizlikten de olsa bir kaç kelam et

istiyorum 

dudaklarından süzülen bu ince sızıyı

safi karanlıktan geldi bütün bu ilham

yorgunluktan bitap düşmüş parmaklarım

yine de güç buldu bunları söylemeye

şimdi sabrın ve sadakatin zamanı

geçmişte biriktirdiğim bütün melankoliyle

gülümseyeceğim yeni bir güne

her bir şey olmamış

hiç bir şey dökülmemiş gibi içimden

selamlayacağım doğan güneşi.

Kum Saati

gün gelir
kurtulamadığın bir kasvet çöker ta içerine
yerleşir kurar yuvasını 
sanki hiç gitmeyecek gibi
eşeler olduğu yeri
dostlar edinir çevrelediği her şeyi
gün gelir
o kasveti de kucaklarsın,
yalnızlıktan.

uzaklaşıyorum.
kendimden,
bu bir yok oluş olmamalı esasen
içim içimi yiyen değil de
içimde benliğimi tüketen,
o kara deliği iki parmağımla kapatıyorum
parmaklarımda gereğinden fazla kaygı 
sırtımda haddinden fazla kuruntu biriktiriyorum.


susturmalıyım
kaygı ve neşeyi birlikte çalamıyosam hayattan
bu sancılı acıyı
gülerek anmaktan da yorulduysam
susmalıyım 
ihtimallerin umutları tükettiği o an.

özel miydim
asla
herkes gibi yaşayıp öleceğim
kum gibi
kah bir çölde kah bir camın içinde
teferruatsız bir yaşamı da sevebilirdim halbuki
safi savrulmak bavulun gittiği yerlere
bezdirir insanın hevesini
nereye gitsem o his çökecek içime
yalnızlık bağlı değil durağın ismine

onu taşırsın her daim bavulunun içinde.