Yine

                            

İçimde bi zafer sarhoşluğu

Denizin kıyısındaki bira şişelerine bakarken

Kaybettiklerimin ziyanı bile kalmamış

Yeniden doğmanın hafif bir belirtisi gibi

Kıymet bilmek çok eskilerde kalmış

Masum kalpleri öldürenlerden evvel

Başa sarıp dinlediğim o şarkılar

Şimdi kim bilir kimlere adanmış

Oysa yine yanılmıştım

Yanılmam derken, haykırırken maziye

Şimdilerde söylediğim şarkılar,

Meyhanelerin radyosuna sığınmış.

Sıla türküleri yakıyorum ıssız sokaklarda

Ölmedim diyorum sonrasında

En nihayetinde

Acının en nice halini de gördüm

Mutluluğun en saf halini de

Kıyısına sığındım benliğimin

Yok oluşunu izlemek yine bana kalmış

Oysa çölde bulunan su gibiydi varlığın

Oysa seninle beraber kendimi de affetmiştim

Şimdilerde içinde bulunduğum salt karanlığın

Beni yeniden emip tüketmesini izlemek,

Yine bana kalmış.

Yorgunum diyorum gözlerine bakarak

Şimdi anlaması sana kalmış

Oysa beklemek senin soyadındır

Senden almak istediklerim sana kalmış

Bir yudum suya bile muhtaç değilim şimdilerde

Lakin biraz dinlensem sakin, öylece

Adımı söylediğin günü bekleyeceğim

Maziden sıyrıldığım günün ertesinde

Adımı söylemek,

Yine sana kalmış.

Bile İsteye

Kursağımda kalan bu şey
Kabullenmeye konduramadığım güzelliğin
Ve hiç mi hiç bitiremediğim hikayem.
Ne yutabilirim bu acıyı
Ne senden bi şiir duyabilirim artık
Ne de artık ben ben olabilirim bu vakitlerde
Oysa güneşli günler geçirdik
Hayalinle bendim olan
Yaşayan ve hayal kuran
Oysa diz kapaklarım üşürdü, öperdin
Isınırdım
Şimdilerde mutluluğu aramaktan yoruldum
Bambaşka biri oldum
Sebebi salt kendim
Salt kendime yaşattığım kötü sonlar.
Lakin gerçeğin acısını biliyorum artık
Bir şeyler iyileşti dokunmuyor bütün gerçekler
Şimdilerde iyiyim.
Kendime basit cümleler kuruyorum.
Bile isteye
Hep bir şeylerin böyle süregelmesi için
Bile isteye susuyorum
Öylesine sabır zorlayan bir şey ki bu
Ulu orta bağırmak isterken
Bile isteye olanlara
Yapılan bütün bencilliklere
Bütün düşüncesizliklere
Bile isteye,
Susuyorum.

İşte o kadar.

Gülmek mümkün müdür bu koyu gecede

Bir akşamın kızıl buğusu yok ki

Bir resmin aşınmış köşesi yok 

Bir anımız yok büsbütün bize ait

Yıldız yok, ışık yok.

Umut gitmiş.

Oysa gülmek bir zorunluluk muydu gökyüzüne

Gülmeye gereksinim duyulması mümkün müydü 

Değildi.

Peki, yok olan bir adamın bıraktığı son suskunluğu,

Öyle sessiz lakin öyle anlamlı

Bir tarafı aydınlık bir tarafı zifiri dünya gibi

O kadar karşıt

O kadar inkarcı

İşte o kadar.

Bıraktığı cigarasını söndürmek mi kalmıştı bana

Gel demeye yorgun sarhoşluğum

Kim bilir kaç kere daha bitkin düşecekti bir adım atacakken

Oysa mutsuzluk da kabul edilebilirdi seninle

Oysa biliyorduk mutlu insan yoktu

Dertsiz tasasız

Acısız.

Lakin sayıklamakta kaldım ben

Bir geceyi bin parçaya bölüp

Her birinde adını döker oldum dudaklarımdan

Hak etmemiştim böylesini

Mavi gökyüzüne çizer oldum gözlerini bulutlardan

Doğrusu hak etmemiştim işte

Güçlendim derken kendimi yine bir düşün yakasında buldum.

Sevmek de değildi üstelik

Bu büsbütün acıyı özlemekti

-Sevmek biraz da acıyı ertelemek değil miydi?-

Ertelediğim bütün geçmişim kadar bi yenisini ekler oldum önüme

Oysa bilirsin ne diyeceğimi

Hala bir şeyler ölmemişken ben

Hak etmemiştim böylesini.

23.09.2015/04:34

Yakın Gemileri

Karanfil kokuyordu etraf

Biraz da mayhoş bi geceydi diyebilirim

Tadında belli belirsiz bi acı vardı

Siyahı bulaşmıştı her tarafa

Bulanık diyebileceğim ne varsa yakışırdı

Öyleyken bile görebiliyordum maviyi

Evet elbette,

Her yerde bi umut vardı

Lakin net görebildiğim tek şeydi,

Siyah.

Sonradan mı gelirdi bütün güzellikler

Her şey olup bitiverince mi aydınlanırdı gün

Peki senin bu tarif edemediğim suskunluğun

Hep sonradan mı anlamlı gelebilecek bana

Yok edemediğim varlığın aklımdaki

Silemediğim bir kaç cümle

Hep sonradan mı  yer edinecekti kalbimde

Oysa çok şey de istememiştim

Belki bir kaç kelam duyabileceğim sesin

Ya da bir akşam üstü kızıl gök tepedeyken

Aklıma gelen o şiir

Silmek zorunda olmadıklarım

Unutmak sorumluluğunu üstlenmeyeceğim şeyler

Oysa çok şey de istememiştim

Sadece senin tarafından çekilmiş bir fotoğrafım olsun

-Hep sonradan gelir aklım başıma-

Kim bilir nelerle savaştık aynı zamanda

Aynı zamanda neleri bitirdik

Neleri hazmettik seninle

Lakin ben kaçamazken kendimden

Sen bir yolunu bulmuşsun

Bulmuşsun ki ben şimdilerde anımsamakla yetiniyorum.

Oysa çok şey de istememiştim

Sadece senin tarafından çekilmiş bi fotoğrafım olsun.

Gözlerinin rengi.

                         

Gözlerinin rengi neydi senin?

Ya da bi gece boyunca süregelen boyun ağrısı biter miydi hiç?

Ya da sabah karşı bakıştığım tabelanın kırmızı halkası hatırlatır mıydı bana o rengi?

Senin bakışların peki?

Kaç parçaya ayırdı o gece bizi birden bire

Şu gözlerinin rengi neydi senin?

Sana soruyorum adam

Ela mıydı, kahve miydi?

Hatırlamıyorum.

Adıma diktiğin çiçekte kaldı aklım

Onların rengini de hatırlamıyorum

Pembe miydi? Mavi miydi?

Oysa siyah bi çiçek yetişseydi dünyada

Ne çok severdim.

Hele bir de anason gibi kokarsa

Lakin aklımda tek bir şey var

Gözlerinin rengi neydi senin?

Hatırlamıyorum

Giz dolu her şeyin ardındaki kirli geçmiş,

Oysa geçmemiş olanlar da var sönmüş

Oysa bakışlarını adım gibi hatılarım ben

Gözlerimin içine içine

Yüreğimi paramparça edecek gibi

Göğüs kafesimin tam üstüne bi bomba bırakır gibi

Oysa ben özlemedim de gözlerini

Lakin aklıma takılan bir şey var

Gözlerinin rengi neydi senin?

Kirpiklerini sayacak kadar dipdibeyken biz

Şimdilerde 

Hatırlayamıyorum.

Kirli.

matinelerin pavyonların kirli masaları
bir satır daha yazmak için uygun bu saatte
kim bilir senin kirpiklerin de uzamıştır
birini sek birini dolu içtiğin rakılar
bir şiir daha yazdırıyor belki de şu an bana
lakin bu benim sonumdur bileklerimde biten
belki de uzaklara gitmem gerek, bilmiyorum.
bankların sık olduğu bir parktaki o küçük kaldırımlar gibiyim
herkesin aradığını bulduğu yerdeki alternatif masumluklar
albümlerdeki son şarkı
ama sonsuz muyum bu ütopyada
ya da unutulmaya mahkum bi eski karışık kaset mi?
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi şarkısını söyledikten sonra nefessiz kalan o kadın gibi
kendine bakabilen ya da görebilen aynadaki silüetini
ben senin yastığının o hiç yatmadığın tarafıyım kışları
verdiğim sırların saklandığı o kutuda hiç görmediğin köşedeki gözyaşı iziyim
ben senin hiç bakmadığın gökyüzünüm
ben sahipsiz bir posta kutusundaki meçhul mektup da olabilirim
ya da
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi içinde kaybolmuş bir rüyayım
ben kendimi anlatamam
senden dinlemeyi severdim
seni dinleyemediğim zamandan beri bilmez oldum kendimi
naif sesli küçük bi' kadının söylediği ninniyle uyuttum kendimi senden beri
ben kötüleştim
çirkinleştim
bin bir türlü yalanla kapattım üstünü
kendime söylediğim bin türlü güzel yalanlarla
bunu bilmek beni daha da kötüleştiriyor
çirkinleştiriyor.
hiç bir şeyi bilmiyorum da,
bunu biliyorum;
içinde olduğum hikayelerin hiç biri temiz kalmıyor.

Böyle

Her durak yolun sonu gibi gelmez miydi insana

Sonun geldiğini anlatan bütün eşyaları attım evimden

Susturdum bütün geçmişimi 

Susmadılar.

İçimdeki çığlıkları sesinle bile susturamadım

Yetmemiş miydik

Bir insan bir insana yeterse elbet

Yabancı nüshalar neden girdi hikayeye

Lakin biliyordum

Başıma geleceği

Başımdan savamayacaklarımı yine

Son kalan parçaların da bir bir eksileceğini

Lakin sevmek de biraz acıyı ertelemek değil miydi

Ah

Acı, unutmadım tadını

Unutturmadılar

Kalemler kağıtlar 

Ellerini ayaklarını çekmişken üzerimden

Başımda dikiliyorlar şimdi azrail gibi

Yazmayacağım dedim bir daha aşk şiiri

Tutamadım sözümü

Durakları es geçtim

Takıldım sonra birinde

Olmadı

Kurtaramadı

Onarayım derken

Yapayalnız kaldım.

Suçluyum

En çok kendime

En çok ben hata yaptım

En çok ben kırdım kendimi

Güvenemeyeceğimi biliyordum

Mutluluğun yavan kalışlarını

Çünkü bilirsiniz

İnsan sarsıldı mı doğrulamıyor

Ve kim bilir kimlerin ahı kaldı üzerimde

Diyorum ya

Suçluyum

Ama en başında kendime

Kaybettim.

Bunca kalabalığın içinde

Hislerimi

Kendimi kaybettim

Suçluyum ben

En çok da kendime.

18:37

 

Aylardan ağustos

Günlerden çarşamba

Saat 18:37 

Bi kalbin atışı bi senfoniye dönüşmüş

Bütün melekler çökmüş üstüne

Bütün iyi niyetiyle okşarken bi el saçlarımı

Ben bu saatlerde ölmeye niyet ettim

Zaman su gibi geçerken bile razı geldim

Çünkü biliyoruz sabretmiştik ölesiye

Sabır her şeyin ilacıydı zamanla bir

Böyle öğrenmiştik

Masaya ne varsa döküldü

Dertler' özlemler ve bir izmaritin son külü

Öyle bi zaferle söndürmüştün ki

İçimde bişeyler tamamlandı

Birileri mutlu oldu o anda

Sen bana bakarken

Senin dilinden dökülenleri ben aklıma kazıdım

Benim gözyaşlarım senin omzunu ıslattı

Bir yaşımıza daha girmiştik tam 18:37'de

Zorluğundan değil bu hüznüm

Biz birbirimiziz 

Yine buluruz birbirimizi

Ama saatler geçerken

O en naif mutlu anlarım senin yanında

Bir ayrılık olacaktı

Farkındalığım uyuştu

Zaman aktı

Sen bana baktın

İşte o zaman aşık oldum sana 

O zaman vazgeçilmezim oldun

Artık sadece sevmiyorum seni

Ben sana şimdilerde büsbütün tutuldum.

Oysa biz kavgalar ettmiştik

Hırçınlaşmıştık

Büsbütün uzaklaşmıştık kilometrelerle

Gözlerinin dolacağını biliyordum adım gibi.

Bir günü saatlere bölüp her birinde seveceğini biliyordum

Ama hüznümün ilacı olman kokunun ta dibinde

Sarıldıkça saran yaralarımı

Beni büsbütün iyileştiren gülüşün

Bunları hiç bilmedim, bilemedim.

Öyle ki bundan böyle bırakamam seni

Bi yerlerde hep arayacağım kokunu 

Sesini duymadan uyanamayacağım yeni bir güne

İşte saat 18:37'de 

Portremiz biçimlendi

Portremiz şimdi boydan boya anlatır birbirimizi.

Portre

Öğrendim siyahın her bir tonunu

Öyle ki mavinin de cümbüşünü görebiliyorum artık

Öyle ki güneşin batışının bi son değil

Yeni doğacak olan güneşe eşdeğer olduğunu

Akşam üzeri gözlerden kaybolmanın bi son değil

Ertesi sabah seni yeniden görebileceğime eşdeğer olduğunu

Yani aslında her sonun bir başlangıç olduğunu öğrendim

Bir gün gözlerimiz öyle keskin birleşecek ki ansızın

Bütün kirleri ardında bıraktığımız pişmanlık olacak bu

Sahi bir kalp bu kadar temiz olabilir mi gözler önünde

Yüzünde bir çocuk gülümsemesi

Ardındaki gizli isyanındır senin

Safi karanlıktaki söylevlerin

Belki bir kapıyı açacak ikimize dair

Hissedebilmeyi bu kadar çabuk beklemesem de

Yine de keyfim yerinde

Oysa ki bu kentten nefret ediyordum ben

Nasıl da böyle yaşanılası geldi bana

Nasıl da bir anda birinin yokluğu benim huzurumu kaçırıverdi

Öyle sık rastlaşıyor ki doğrularımız yanlışlarımız

Bütün her şeyi senin adına yapar oldum

Geceleri artık daha huzurlu

Belki biraz iyi niyetimden

Belki de senin portrendeki masumluk bu.

Şimdi söylenecek pek bir şey yok bize dair

Perondaki boş trenler gibi beklentisiziz

Son dönem romanları kadar anlamsız belki

Lakin bu diyorum 

Bu benim bir sonum değildir senin de olduğu gibi

Diyorum ya öğrendim ben her tonu

Öğrendim işte burnumun dibindeki doğruyu

Öğrenmem gereken bütün pişmanlıkları hataları ve çözümlerini bile öğrendim hatta

Bir kağıdın üstündeki karalamadır sana olan hislerim

Şayet lüzumu varsa portreyi sen tamamla.

Aşk-ı İstanbul

Galata, ara sokakların ıssızlığında yükselmiş göğe
Sokakları hiç olmadığı kadar kalabalık istanbulun
Memleketimin uyuyakaldığı saatlerde
Ben bu kente veda etme cesaretini bulamıyorum
Lakin biliyorum her günümü burada geçirsem
Buradan da sıkılacağım
Gitmek isteyeceğim hatta
Sakin bir Ege kıyısına
ya da çorak anadoluya
onun yerine;
Eminönünden bir vapura atlıyorum
Kadıköy ayaklarımın altında birazdan
Bir daha ne zaman geri dönerim bilinmez
Tekrar ne zaman dolanırım bu dar sokaklarda
Kim bilir, bir adamın ismini bu sokaklara yeniden yazarım
Lakin bu sefer iyi bir adamın
Hem belki onunla yazarız şiirimizi
Evet hissedebiliyorum yine bir şeyler
İyiye dair
Umut dolu
Lakin bunun tek nedeni bu nezih İstanbul
İnsanın aşık olası gelmez mi hiç Üsküdar'da
Gülhane parkı yalnız gezilir mi?
Hem sigaramı kim yakacak benim
Her birini tek başıma yapabilecekken
Evet yalnız olmak can sıkıcı biraz
Evet itiraf etmeliyim
Bu şehir olduğumdan daha yalnız hissettiriyor.

Neva'dan.

Susmak şimdi bir yaz günü öldürülmek gibi

Ellerimizi bağlayıp bize resimler çizdirmek gibi biraz

Nedeni belirsiz bir kurala uymak gibi.

Ben şimdi susmak için fazla mavi görüyorum gökyüzünü

Ellerinin içindeki ellerim kadar sıcacık bir varlık bilmiyorum ben, inkar ediyorum varsa da

Naif bir bakış oluşuyor akşamları gözlerinde

İnceden iniyor gece üzerimize 

Mutlak olan bütün zaferlerimi alıyorum

Tek kalmışlığın çaresizliği değildi bu

Ensemden aşağı süzülen bi sensizlikti

Kaybolmak isterken senin sonsuz sokaklarında

Yani bütün bunları geçelim şimdi

Önceleri öncelerde kalsın biz bize bakalım

Nedeni de sonucu da insanlara kalsın hataların günahların

Lakin biz hep göğe bakalım turgutun huzurunda 

Ürkek ellerimiz ise terlesin öylece yürürken Galata'da

Sonrasını biliyoruz biz yaşadık görüyoruz

Oradan oraya aylak aylak dolaşırız olmadı

Kaybedeceklerimizi de bırakmışız arkada fena mı hem?

Ansızın gelen mutluluk gibi sarmışken kokun çehremi

Galata'nın huzurunda verirken ilk sözlerimizi

Ilık bir meltem eserken saçlarının arasından

Masum bir kaç şiir okursun süreya'dan

Sen ki yüreğimin İstanbul'u

Işıkların kapandığı yerde öp saçlarımdan

Ne kadıköyden bul adresimi ne de ucuz bir kentin küçük bi kasabasından,baş harflerinden çıkar adresim 

şiirimin.

Kırk Yılda Bir Gibisin.

Koskoca bir şehrin içinde değiliz.

Sokaklarımız kesişebiliyor ansızın

Sarılmak bile olanaklı geçmişin hatrına

Bir rastlaşma işte alabildiğine umut dolu

Belki bir küçük grup konseri

Belki öylesine bir öğle yemeği

Belki de durakta bi akşam üzeri

Ve sen böylesine yakınken ellerime

Kırk yılda bir gibisin.

Bir gün diyorum

Bir gün çakışacak her şey birdenbire.

Güneş hep gülümseyecek

Ne o güzel bulutlar kapatacak güneşi

Ne biz gözlerimizi açabileceğiz güneşe karşı

O gün yakın, biliyorum.

İşte o gün birbirimize bakamayacağız adam

Bir utanç sonucu olmayacak

Bir mazi yarası olmayacak bu bakamayışlarımız.

Sadece gururdan da değil üstelik

Bir gölge derman olacak

Bir devrim değil, görüyorum.

Bir dizesinde yine Atılgan'ın

''Ne büyük masa bu, 

Dizlerini bulamıyorum.''

Belki bir masanın üstünde ellerimiz

Öylece güzel bütün masumluğuyla

Bakkal osman abinin hesap defteri gibi dolaşır birbirine 

Sokaktan geçen kadınların paltoları gibi özenli güzel görünümlü

Ya da işte böyle bizden ve bize benzeyen

Belki diyorum adam

Ele güne karşı yan yana yürürken bu küçük kentin sokaklarında

Ellerimiz çarpışacak yüreklerimizle beraber

Ve içimizde kalmış ne varsa

Öylece söyleyeceğiz bütün iyi anlarımızda

Lakin öyle karışmış ki mecmualar

Öyle geç rastlaşıyor ki vazgeçmelerimiz

Bunca belki'ye rağmen

Kırk yılda bir gibisin.

Oysa senin ve benim dışımda

Bir kentin eski hali ahvalimizde

Bir deprem sonrası yeniden kurulan bir kent gibiyiz

Bir deprem işte sadece bizi etkilemeyen

Lakin bizden başka her şey yerli yerinde

Yine bizden başka her şey ayrı birbirinden

Ve bir tek biz yan yana yürüyoruz.

Bir kafenin ardından bir terzinin önünden geçerken

Unutamadığımız bütün rastlaşmalarımızı yad ediyoruz.

Konuşabilmek bu kadar mümkünken bile 

Yüreğime sorarsan 

Aylak Adam,

Kırk yılda bir gibisin.

Keşke.

Keşkelerimi alıp bir ağıt yakacağım sessizce 

Keşke kötü olmasaydı için diyeceğim

Ellerinle ellerime resimler çizecektim diyeceğim

Keşke bir şiirde yine bir olsaydık 

Sokaklarında İstanbul'un 

Bitmeye yakın kalemle yazılmış bir dize olsaydık diyeceğim

Ama 

keşke kötü olmasaydı için

Suçunu gizleyemeyen bir yelkovan gibiyim çoğu zaman

Geçen ya da kaybolan zaman gibiyim

Bir yerlerde güneş doğuyor

Bir yerde bir kadın öldürülüyor

Ve susuluyor.

İşte bu geçen ya da kaybolan zamanda

Acımı bir nebze hafifletmek uğruna 

Koşuyorum durmaksızın

Lakin hep bir yolum vardı ilerlemek için

Şimdilerde rotasızım.

Hangi yöne dönsem bir yerlerde hep tıkanıyor damarım

Hangi yönden geri dönsem

O yönden vazgeçtiğimde gelişiyor.

Şimdi ben senden dönmüşüm 

bu biliniyor

Son defa desen, gelsen 

Sana yine kayıtsızım

Günler geçip gidiyor

Sokaklarımız kesişecek bir yol arıyor

Bir zaman geliyor 

Kesişince gözlerimiz

Yüzündeki pişmanlığın alınyazın.

Ben seni biliyorum adam

Damarlarından akan kandan yeni aldığın siyah kol saatine kadar

Cepli gömlekleri sevmemenden kahve içmeyişlerine kadar

Kalbinin en ücra köşesindeki korkularına kadar

Rakına su katsan da cumartesi geceleri

O cuma günlerinde acıyı hep sek almalarına kadar.

Şimdi beni senden alsalar 

Seni benden bin fersah uzağa götürseler

Ben ne senin haberlerini merak etmeyeceğim artık

Ne de sen havadislerini eksik edeceksin

Lakin eskidik bunca geçmişin bunca sıkıntının içinde

Bunca hatıra 

Bunca şiir 

Bunca bitmeyen gece

Bunca doğmayan güneşin içinde

Öylece boydan boya eskidik adam.

Kıymetini bilemedik ulaşamamanın

Ulaşsaydık belki sevemezdik böylesine

Ulaşsaydık vazgeçerdik her yeni gün yeniden.

Lakin hiç kavuşamayacaklardanız şimdi adam.

Ne sen benim yolumun müdavimisin

Ne de ben senin için artık eskisi gibiyim.

Bir umut kovaladığımız sevdaların eşiğinden döndüğümüzden

Yarım kalmalara doyamadık senelerce

Lakin bir tek söz kaldı söyleyebileceğim

Keşke adam

Keşke kötü olmasaydı için.

Yarım.

Bir dizi yaşanmışlık var ahvalimde
Ne denli sarhoşluklar tattım oysa ki meyhsiz
Keyifsiz bir sigara yakımı gibi bir adamın
Sol yanımı kaplamış bir özlem kime neye belirsiz
Ki yarım kalmışlığın çaresizliği vardı bakışlarında o akşamüzeri
Bir de ölümün masumluğu vardı sanki
Ölümün masumluğu evet
Yani biraz yaşamaktan kurtulmak isteği
Ve kim bilir kaç gece saati beş geçiyordu sende kalmışken aklım
Şehrin meczupluğu üzerine sinmişken
Güneşin doğmasına ramak kala unutuyordum senli bütün maziyi
Bitmeyen bütün cümleleri sana katıp sonsuzum yapmaya meyil etmişken işte
Sustukların büyüyor içimde ve sustukça atlatamıyordum geceleri
Ve en güzeli de
Zamana merhem olurmuşçasına affediyordum bütün mutlak mağlubiyetleri
Bazen de sustuklarım bir yer buluyordu en sapa
Öylece huzursuz bir neşe yeşeriyor içimde yarım kalmalara dair
Ve bilemiyordum doğacağını güneşin
Ölmek kadar sonsuz güzellikte buluyordum kendimi
Elbet aynadaki yüzüm kadar soğuktu içim
Ve safi karanlık vardı senden emanet
Ki öylesini yarımdım ki senle dolarken bile
Ne olur uzaklaş ruhumdan
Varlığına muhtaç et

Sevmek
Ne güzel şeydi
Bütün kötülükleri körü körüne unutmak da dahil
Bütün maziyi atmak da dahil dipsiz bir denize
Yalansız sevmek hele hele
Sanki Üsküdar'da bir sahil
Ve küçük bir çay bahçesi
Yanı başında akan kalabalıktan ırak
Karşıma oturmuşsun öylece
Ve ağlayan bir kadının mahzunluğu var ellerimizde
Çevirdiğimiz o taksinin yaşlı şöförüyle
Bitmesini istemediğimiz bir muhabbet kadar güzeldi sevmek
Bilmeyi reddetmek bütün kirleri
Ve eskitmek kalpleri bile bile
En büyük boşluğun ortasındayken sevmek işte
Bütün korktuğum duygular başkalaşıyor beynimde
Ne aklım sağsalim kurtuldu geçtiğimiz  seneden
Ne de kalbimin dipleri salt hüzünsüz huzur taşıyor şimdilerde