Bu fotoğraftaki üç silüet benim içimde bişeyler uyandırdı. Dakikalarca bu fotoğrafa baktım, belki saatlerce. Geceydi. Bilirsiniz gece oldu mu zaman önemsizdir. Güneş gözükene kadar her şey vakitsizdir zaten. En silik olanı hisselerim. Hem önemsiz hem de varla yok arası. Biraz daha belirgin olan da umudum. Umutsuz yaşanmaz, gerçi yaşadığımı varsayamam sadece ölmedim. En karanlık, en net olanı ise kinim. Kendime hiç yakıştıramadığım ama hayatım boyunca her sonda en net gördüğüm silüet benim kinimdir.
Bitip tükendiğim noktaya yavaş yavaş yaklaşıyorum. Ben yalnızca hakettiğimi istedim, gösterdiğimi bekledim. Olmadı. Hiç bir zaman olmadı. Artık elim kaleme kağıda da uzak. Ne var ne yok içime atmaya başladım. Bütün olumsuzluklardan bunalımlardan kendimi soyutlamaya başladım. Buna bencillik denirse şayet ki ben buna günü kurtarmak diyorum, evet fazlasıyla bencilim. Varlığımı yokluğumda değerli kılacak her şeyimle bencilim ve kinciyim. Çünkü artık başka şekilde koruyamayacağın kendimi. Çünkü tükeniyorum. Belki o da oluverdi şimdiye dek.
