matinelerin pavyonların kirli masaları
bir satır daha yazmak için uygun bu saatte
kim bilir senin kirpiklerin de uzamıştır
birini sek birini dolu içtiğin rakılar
bir şiir daha yazdırıyor belki de şu an bana
lakin bu benim sonumdur bileklerimde biten
belki de uzaklara gitmem gerek, bilmiyorum.
bankların sık olduğu bir parktaki o küçük kaldırımlar gibiyim
herkesin aradığını bulduğu yerdeki alternatif masumluklar
albümlerdeki son şarkı
ama sonsuz muyum bu ütopyada
ya da unutulmaya mahkum bi eski karışık kaset mi?
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi şarkısını söyledikten sonra nefessiz kalan o kadın gibi
kendine bakabilen ya da görebilen aynadaki silüetini
ben senin yastığının o hiç yatmadığın tarafıyım kışları
verdiğim sırların saklandığı o kutuda hiç görmediğin köşedeki gözyaşı iziyim
ben senin hiç bakmadığın gökyüzünüm
ben sahipsiz bir posta kutusundaki meçhul mektup da olabilirim
ya da
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi içinde kaybolmuş bir rüyayım
ben kendimi anlatamam
senden dinlemeyi severdim
seni dinleyemediğim zamandan beri bilmez oldum kendimi
naif sesli küçük bi' kadının söylediği ninniyle uyuttum kendimi senden beri
ben kötüleştim
çirkinleştim
bin bir türlü yalanla kapattım üstünü
kendime söylediğim bin türlü güzel yalanlarla
bunu bilmek beni daha da kötüleştiriyor
çirkinleştiriyor.
hiç bir şeyi bilmiyorum da,
bunu biliyorum;
içinde olduğum hikayelerin hiç biri temiz kalmıyor.
