Günlerden çarşamba
Saat 18:37
Bi kalbin atışı bi senfoniye dönüşmüş
Bütün melekler çökmüş üstüne
Bütün iyi niyetiyle okşarken bi el saçlarımı
Ben bu saatlerde ölmeye niyet ettim
Zaman su gibi geçerken bile razı geldim
Çünkü biliyoruz sabretmiştik ölesiye
Sabır her şeyin ilacıydı zamanla bir
Böyle öğrenmiştik
Masaya ne varsa döküldü
Dertler' özlemler ve bir izmaritin son külü
Öyle bi zaferle söndürmüştün ki
İçimde bişeyler tamamlandı
Birileri mutlu oldu o anda
Sen bana bakarken
Senin dilinden dökülenleri ben aklıma kazıdım
Benim gözyaşlarım senin omzunu ıslattı
Bir yaşımıza daha girmiştik tam 18:37'de
Zorluğundan değil bu hüznüm
Biz birbirimiziz
Yine buluruz birbirimizi
Ama saatler geçerken
O en naif mutlu anlarım senin yanında
Bir ayrılık olacaktı
Farkındalığım uyuştu
Zaman aktı
Sen bana baktın
İşte o zaman aşık oldum sana
O zaman vazgeçilmezim oldun
Artık sadece sevmiyorum seni
Ben sana şimdilerde büsbütün tutuldum.
Oysa biz kavgalar ettmiştik
Hırçınlaşmıştık
Büsbütün uzaklaşmıştık kilometrelerle
Gözlerinin dolacağını biliyordum adım gibi.
Bir günü saatlere bölüp her birinde seveceğini biliyordum
Ama hüznümün ilacı olman kokunun ta dibinde
Sarıldıkça saran yaralarımı
Beni büsbütün iyileştiren gülüşün
Bunları hiç bilmedim, bilemedim.
Öyle ki bundan böyle bırakamam seni
Bi yerlerde hep arayacağım kokunu
Sesini duymadan uyanamayacağım yeni bir güne
İşte saat 18:37'de
Portremiz biçimlendi
Portremiz şimdi boydan boya anlatır birbirimizi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder