Sonun Ardı.

Yeni bir yaş lazım bana.

Yeni bir doğuş,

Yeni bir gökyüzü.

Yeni bir mavi.

Bana senin olmadığın her şeyden lazım.

Seni görmeyeceğim bir şehir mesela

Senin yürümeyeceğin sokaklar,

Senin kokunu duymayacağım bir gökyüzü.

Ya da yeni bir devrim.

Derler ya terk etmek bir eylem,

Unutmak ise koca bir devrim

Uzaklaş benden.

Uzaklaş ki daha fazla uzamasın cümlelerim.

Sarhoş olmak kolay acının en nedenli zerzenişleriyle

Ki ben kurduğum hayalleri yıkabilirim ellerimle

Sen değil adam.

Ben yıktım onları, yıkmaktayım.

Bileklerini serbest bıraktım, kaçmaktayım.

Sakin kalmaktayım adam.

Acıyı iliklerime kadar hissetmekteyim

Bir damla bile gözyaşım akmadı.

Seni unutmaktayım adam.

Öyle çok sevmişim ki, kimse inanmadı.

Görmediğin bir gökyüzüne gözlerini kapamak gibi

Gelmeyecek bahara açan çiçekleri koparmak gibi

Bilmediğin bir yalana inanmak gibiydi benimkisi

Senden öncesi, senden gayrısı

Senden alası, senden belası

Fark etmiyor adam.

İsmin artık en tanıdık yabancı

Yerin, geçmiş.

Unutulmak için atılan bütün adımlar gibi

Devrin, bitmiş.

Sen adam.

Cümlelere sığdıramadığım hoşçakallarımı,

Küçücük bir umut bile bırakmadığım dualarımı

Sımsıkı tuttuğum bileklerini kavradığım sabahlarımı

Hiç uyanamayacağın sabahlara karıştır.

Hiç duyamayacağın sesime iliştir.

Hiç okuyamadığın mutluluğuma sor soruştur.

Sen adam.

Bit artık.

Külleriyle.

Denilecek tek bir hoşçakal kalmıştı,

Edilecek son bir veda.

Biz seninle olmayacak bir duaydık.

Biz seninle apayrı iki ‘Aylak’tık.

Yırttığım bütün sayfalar,

Bütün cümlelerim,

Tek başına doyurduğum sevgim.

Külleriyle birlikte toprağıma çekildi.

Sevgine açtım.

Tek bir cümlene muhtaçtım.

”Geldim.”

Gelmedin, Aylak.

Görmedin,

Öldüm ben.

Bilmedin.

Bittin sen bende.

Öfke ise aldı başını gidiyor.

Nefretim büyüyor.

Sana değil,

Kendime.

Sana olan inancımdan dolayı,

Senin gelişini bekleyecek kadar kör olmamdan dolayı,

Bir gün bile hayal kurmaktan kendimi alamamamdan dolayı,

Kendime nefretim büyüyor, Aylak.

Şimdi;

Son kez ” Hoşçakal ” 

Bu son veda.

Bu son silişim seni,

Yeniden gelirsen eğer

Kapım sonsuza dek kapalı.

Bu son affedişim seni

Sonsuza dek.

Adam değilmiş sıfatın.

Kurtuldum izlerinden

Defterimi, cümlelerimi yırttım.

Şimdi hoşçakal

Aylak.

Mavi Çiçek.

Koyu bir acı içimizdeki
Sizlerin büyük hataları var.
Kötülükleriniz var süregelen
Düşünemedikleriniz var içimizde
Hiç mi hiç bilmedikleriniz var
Karşı karşıya gelemediğiniz gerçekler
Sizin korktuğunuz bütün gerekçeler,
İçimizde sizin gitmek bilmeyen kiriniz var.

Kirli bir yürek istemez hiç bir katil
Sevmeye gelince herkes bembeyaz bir çarşaf
Sil baştan başlayıp kirlettiğin o mendil
Gözyaşlarını silerken maktülün
Sen ise hatalarının terlettiği kırıştırdığı alnını sil.
Zor olan bütün doğrulardan kaçarken
Günlük güneşlik havalara acının sisi çöküverir
Bilmekten aciz olduğun bütün eskimişliğim
Benimle birlikte odamda yanı başımda ölüverir
Sorgusuz sualsiz sevdiğim bu adam
Belki de geleceğimin içinde küçük bir geçmiştir.
Kimseye anlatmadığım şimdilerde
Bir özlemin var geceme gündüzüme iliştirdiğim
Ve saklarım o hiç duyamadığım kokunu sinemde
Bir mavi çiçek buldum köşesinde evimin
Sakladım kokun gibi taktım yakama
Ne derman ararım artık ne de bir derdim eksiktir
Şimdilerde fazlasında yok gözüm,
Yok yere hep yanlışı savunduğum oldu.
Sen şimdilerde benim bilmediğimsin.
Sen şimdilerde benim dokunmaya yasaklımsın.
Sen şimdilerde benim,
Beklemediğimsin.