Külleriyle.

Denilecek tek bir hoşçakal kalmıştı,

Edilecek son bir veda.

Biz seninle olmayacak bir duaydık.

Biz seninle apayrı iki ‘Aylak’tık.

Yırttığım bütün sayfalar,

Bütün cümlelerim,

Tek başına doyurduğum sevgim.

Külleriyle birlikte toprağıma çekildi.

Sevgine açtım.

Tek bir cümlene muhtaçtım.

”Geldim.”

Gelmedin, Aylak.

Görmedin,

Öldüm ben.

Bilmedin.

Bittin sen bende.

Öfke ise aldı başını gidiyor.

Nefretim büyüyor.

Sana değil,

Kendime.

Sana olan inancımdan dolayı,

Senin gelişini bekleyecek kadar kör olmamdan dolayı,

Bir gün bile hayal kurmaktan kendimi alamamamdan dolayı,

Kendime nefretim büyüyor, Aylak.

Şimdi;

Son kez ” Hoşçakal ” 

Bu son veda.

Bu son silişim seni,

Yeniden gelirsen eğer

Kapım sonsuza dek kapalı.

Bu son affedişim seni

Sonsuza dek.

Adam değilmiş sıfatın.

Kurtuldum izlerinden

Defterimi, cümlelerimi yırttım.

Şimdi hoşçakal

Aylak.