Kayıp.

Kayıbım.

Bir türlü susturamadığım sessizlikte,

Tırnaklarımla tutunamadığım o duvarlarda,

İçinden çıkamadığım bütün savaşlarda kayboldum.

Ben artık yeniden doğuyorum geceleri,

Her gece yeniden.

Kendini bulmanın tarif edilemez hayal kırıklığıyla yaşıyorum

Gündüzleri bir hayalet gibi

Sorsanız iyiyim derim.

Lakin sormasanız daha iyi

Bakmaktan kaçtığım gözlerim,

Daha kaç gece ıslanacak salt acıyla?

Beni dünyadan koparan bu sızı,

Daha kaç sene yaşayacak içimde?

İçinde boğulduğum bu deniz,

Daha kaç fırtınayı atlatabilecek?

Tutuğum.

Gırtlağımda birikmiş bütün cümlelerle

İçimde ancak fısıldayabildiğim isminle

Durdukça kirlenen ve tükenen hayalinle

Uykularımı böldüğüm bu dört duvarın içinde tutuldum.

Lakin

Kaybolmanın verdiği inanılmaz bir hafiflik de üzerimde

Bulunamadığım yerde kimse tutamaz bileklerimden.

Lakin

Tutulduğum bu karanlık dört duvar kadar

Güven veren bir manzara yok ahvalimde

Bütün mutlu günler sizin olsun

Benim "aklımı kaçırdım" rengi saçlarım var.

Yorgun güllerin huzurlu mutluluğuna

 

pembe güllerin içinde yürüyorum şimdi

senin, benim birlikte büyüttüğümüz

bulutlu günlerimizde boyunlarını büküyorlar

sevdanın sarhoşluğu,

içimizde sebepsiz mutluluğa,

hiç bulutlu gün yaşanmamış gibi olmasa da

buruk bir demet pembe güle dönüşüyor.

kimsenin göremediği 

içinde bulamadığı o yüce kalbini

şimdi ellerimde tutuyorum.

uykulardan uyanıyorum

şu günlerde hem yorgun hem de mutluyum 

o koca denizde,

içimde bulamadığın aynayı

şimdi sana tutuyorum sevgilim

trabzanlardan iniyorum safi karanlıkta.

bir ışık arıyorum sevgilim

öyle anlar oluyor ki,

gözlerin olmadan göremiyorum

tutunmak için vermek gerekse her şeyini

ben bunu reddediyorum.

çünkü sevgilim 

biliyorum bunun tek gidişlik bir bilet olduğunu

gözlerinde bir şey var sevgilim,

seni tam oradan öpmek istiyorum.

ellerinde yılların verdiği yorgunluk,

seni tam da oradan tutmak istiyorum

yanıbaşımda.