bir anda nükseden bir boşluk ve düşen düşünceler
kimselerin anlayamadığı kötü bir şaka gibi
göynüm bir uçtan bir uca çelimsiz
içimde bir şeylerin doğup ölmesi günaşırı
isimsiz bir sürü sevdam oldu zulamda
biri güne diğeri güneşe diğeri her neyse.
kuralsızlığım mıdır bu beni yaşatan
yoksa vurdumduymazlığım mıdır bütün gerçeklere
insan ölmeden önce ölmeli en azından bir defa
öldürmeli kendini bir toplu iğneyle
oysa kime dokunsa acıtır ölüm
ardından doğurur senin bütün çocuklarını
şimdi ben çok çocuklu bir hanedeyim
kaç kere öldüm ben
bu kaçıncı uyanış?
birileri yaşıyor içimde
her gün birileri ölüyor aşikar
aynalar mı
aynaları sormayın bana
şiirin gücü gibi aynalar
korkutur her bir hücremi
nereden bakarsan orayı görürsün çehrende
lakin bu benim bile anlayamadığım bir cesaret içimde
aynalara ve şiire olan korkum ve sevdamdan mıdır
içimde her gün yaşamayı zorlaştıran birileri var
evet
evet
içimde her gün intihar ediyor birileri
kimileri de kurban ediliyorlar
çoktan tükenmiş olan benliğim adına.
yani lafın özü mü demeli
yoksa son sözler mi bilemedim
bırakın öleyim tamamen
bırakın da bir toplu iğneyle akıtayım bütün kanımı
birileri ölsün içimde
böyle doğamam ki yeniden
yaşayamam da bir daha
demem o ki
ya öldürün kalanlarımı
ya da
beni yalnız bırakın içimdekilerde.
