.

 

kulağımdan enseme giden o yolda

küçük bir kadın büyüttüm

balkonunda bir kadeh şarabıyla

demlenirken öldürdüm yine

gözlerimden akan kanını adıyla

yaşatacağım dedim kendi kendime

sığ limanlarda yürüdüm boylu boyunca

gecenin sükuneti üzerime sinmişken

ayaklarıma takıldın birden bire

ıslak

çelimsiz

bir pervane.

içinde büyüdüğüm o mor koltuğu 

boyadım dün en sevmediğim renge

senin kıymetli dünün

dönüştü benim için nefrete

ve evet

sakince yaşamak şimdilerde tek dileğim yine

tutunmak kendime ve kendimce her şeye

kurtulmak bütün acılardan en azından bir süreliğine

safi acının ne demek olduğunu

beklemenin aslında ne denli tehlikeli bir arzu

gelmeyen huzurun verdiği burukluğu öfkeyi

tattım yaşadığım bütün evrelerde

bileklerinden boynuna giden her santiminde

o mor koltuğun her köşesinde

bir kadının mutlu geçirmesi gereken yılların

her birinde.

öyle anlar oluyor ki 

akmayan nehrin

kopmayan fırtınanın ardında

tıkanan bütün duyguların

aslında bir yanılsama

kulağıma küçük bir küpe olmasını diliyorum

Aslında hayatın 

akışın 

benim için henüz başlamamış olmasını.

insan hep bir tutamak arar ya hani

bir tutamak olmayı

boylu boyunca vazgeçilenden ziyade

gerçek bir tutamak olmayı diliyorum

şimdilerde.