Kum Saati

gün gelir
kurtulamadığın bir kasvet çöker ta içerine
yerleşir kurar yuvasını 
sanki hiç gitmeyecek gibi
eşeler olduğu yeri
dostlar edinir çevrelediği her şeyi
gün gelir
o kasveti de kucaklarsın,
yalnızlıktan.

uzaklaşıyorum.
kendimden,
bu bir yok oluş olmamalı esasen
içim içimi yiyen değil de
içimde benliğimi tüketen,
o kara deliği iki parmağımla kapatıyorum
parmaklarımda gereğinden fazla kaygı 
sırtımda haddinden fazla kuruntu biriktiriyorum.


susturmalıyım
kaygı ve neşeyi birlikte çalamıyosam hayattan
bu sancılı acıyı
gülerek anmaktan da yorulduysam
susmalıyım 
ihtimallerin umutları tükettiği o an.

özel miydim
asla
herkes gibi yaşayıp öleceğim
kum gibi
kah bir çölde kah bir camın içinde
teferruatsız bir yaşamı da sevebilirdim halbuki
safi savrulmak bavulun gittiği yerlere
bezdirir insanın hevesini
nereye gitsem o his çökecek içime
yalnızlık bağlı değil durağın ismine

onu taşırsın her daim bavulunun içinde.

Nabız

süratle büyüyen bir sorun var içimde

tekli koltuğa fırlatılmış kıyafetler gibi

karma karışık halde

imkanı var mıdır yeniden doğmanın?

ancak böylelikle çözülecek fikrimce

çürümüş gibi, 

içim sanki ölmüş gibi bir gün

bir gün ise sanki yaşamaya hazır bir menekşe açar içimde

Denge.

ne mühim bir kelime.

şayet bir gün yeniden doğarsam,

önce yürümeyi öğreneceğim

koşmadan önce.

kah ağlarsın kah gülersin

salı

hem ağlarsın hem gülersin

ne ağlarsın ne gülersin

cuma

...

...

sordum bir rehbere var mı bir çare diye

sor dedi başka bir rehbere

yaradılış mı bu yoksa seçimlerin bir sonucu mu diye

diyorum ya

süratla büyüyen bir sorun bu,

Denge.

sen

kaybetmemişsen hayatının ritmini

nabzını iyi dinle

çıkar keyfini.

yarınından korktuğun gecelerde

uyuyamamanın verdiği bitkinliğini

epey iyi bilirim.

Denge.

Bul beni 

Bekliyorum seni 

Her gece...

Ahval

 Asırlardır içinde yaşadığım şu deniz

beni yavaş yavaş boğmaya çalışıyor

bir kuş gibi süzüldüğüm şu gökyüzü

sanki bir beton gibi ağırlaşıyor

yuvamın bütün pencereleri

güneşli günü gösteremeyecek kadar kirli

şimdilerde

radyomda çalan bütün şarkılar

hep aynı şeyi konuşuyorlar

kurtuluşum

o denli uzakta ki

şimdilerde

kudretsiz kalan ayaklarım

bir adım bile atamıyor güvenle

safi hüzün de yaşamıyorum üstelik

bir yanım dolup taşarken sevinçle

öbürü ise bir damla suya muhtaç kalıyor

huzursuz saatlerim günden güne çoğalıyorken

hiç olmadığım kadar öfkeliyim kendime

lüzumsuz birkaç duygu biriktirirken

günden güne artıyor nefretim kendime

ben

ben hiç bulunmadığım bu evreni

adım adım kırıyorum sevgilim

yeni kararlar alıyorum ansızın

hani şu hemencecik yapılamayacak eylemlerden

öylesine kolay olduruyorum ki her şeyi içimde

bazen

bazen kendimden ne denli korkuğumu

sana anlatamam

sana içimdeki seni anlatamadığım gibi

seninle beni olduramadığım gibi

hiç olmadığım bu evrende.

İçinde Deniz Var

yakalandım.

sakladığım bütün zayıflıklarıma

gösterdiğim bütün soğukkanlılığıma

Bi sigarayı yaktım neredeyse on defa

rüzgarlardan

kurtulamadığım, sevemediğim 

balkonlardan sebep.

Dudaklarından gözlerinden akan bütün ünlemlere

senden gelen bütün hatalara razıyım şimdilerde

köşesini kıvırdığım sayfaların içinde

senden hatırımda kalabilmiş kelimelerle

dolduruyorum odamın duvarlarını

gördüğüm serapların içinde sen olan kısımları

tek tek, ince ince işaretliyorum yüreğime

sızı.

gam.

umut.

ve kaderin tatlı acısını bulduğum derin sularda

bir ses yükseliyor;

"her zorlukta bir kolaylık var."

silüetini bile bulamadığım,

lakin dünyamı acılarımı sevinçlerimi sardığın

sarmaladığın o duru derin sularda

bir ses yükseliyor;

"senin içinde deniz var."

Kimse

hiç kimse daha fazla mutlu edemez beni.

sesiyle

içimde yarattığı özlemiyle

yokluğunun derin boşluğuyla

kimse

kimse böylesine acıtamaz canımı.

yakalandım.

acısını artık hissetmediğim

fakat hala deli gibi duymak istediğim o cümleye;

"sen kocaman bir denizsin, 

bense senin içinde yüzen küçük bir balık."

Yol

Yolun sonu belli mi sahi bu seher vakti
Önümden bir nehir gibi akan sis
Nefessiz bırakıyor neşemin ortasında
Güneşli bir günün acısıydı bu,
Baharı güze çeviren.
Seninle geçtiğimiz bütün şehirler
Dönmüş sırtını bizlere
Yanımızdan geçen atlı arabalar
Sığınmış bir fırtınanın içine
Gece, gündüzü örtmüş dinmeyen sancılarıyla
Umudun peşini bırakmayan parmaklarım
Bir bir dökülüyor ellerimden

O an
Kimsenin duymadığı ve senden gelen
Kanıma acıyla karışan
Çaresizlik.
Şimdi size nasıl anlatsam bu çığlığı
Kimsenin duymadığı ve yine senden gelen
Safi tükenişin melodisi.
Siz hiç duydunuz mu bu sessizliği?
Sormanın o çaresiz gereksizliğini.

Kafamın içindeki labirentten çıkamıyorum
Yardım ellerini reddediyor kalbim
Mutluluğun o tarif edilmez huzurunu
İçimdeki o tarifsiz neşeyi
Kırılıp dökülmez duyguları
Bir anda yıkan o depremin hasarlarını
Nasıl düzeltmeli şimdi

Oysa senin sonsuz kıymetini bilirim
Bana gülmenin binbir yolunu öğrettin
Şimdi seni alıp çıkarsam hayatımdan
Nasıl yaşanır bilemem inan ki
Sahi
Ellerin tenime değdiğinden beri
Bilmem ben başka bir çözüm bu acılara
Yolun sonu neresiyse sevgilim
Bu yoğun sisi aşalım ellerimizle
Akıp gitsin kanımızdan bu zehir
Zamanla
Bizim tek çıkış yolumuz olan.

Sakince

Kurulu düzensizlikler içinde
kısıtlı cümlelerle geçinip gitmek
kendini yormadan
ya da başka insanları.
çok uyku, az muhabbet.

sakince yaşamak şimdilerde tek uğraşım
dalgaların çarptığı günlerde
hareketsiz kalışlarım,
kudreti bir kum tanesi olanı
gözümde büyütüp kasırgalaştırışım
ki tüm bunları geçin şimdi.
benim küçük mutsuz günlerimi
sarıp sarmaladığın
ve kocaman iyimserlik süzgecinden geçirip
kalan safi mutluluğu gözlerine sıkıştırdığın o anlar
düzene
anlık yargısızlığa
aşka
barışa
sana giden kısacık engebesiz bir yol oluveriyor.

kimse
istediği hayatı yaşamıyor
mutsuzluğu arıyorum içimde bir yerde
suya aşa nasıl ihtiyaç duyuyorsam
acıya da anlamsızca tutsağım.
kimsenin anlayamadığı
ya da kimseye anlatmadığım
suyun akışında boğulduğum
senin bakışında durulduğum
o kısa mutsuzluklarım
yaşadığım aşklar
mutsuzluklar
haksızlıklar
şu adil olmayan küçücük kötü dünya.
safi unutmak istediklerim
duyduğuma bin pişman olduğum gerçekler
derinlerde bir yerde bir yuva kuruyorlar kendilerine
tutsağım onlara
 tutssak olmak istemekle beraber.
doğrulamadığım günlerde senin, onun, bunun acısına tutunup
dinlenmekteyim en dipte.
yaşamak, sade mutlu olma isteği değildir ki değil mi?
bir tek ben mi delirdim yoksa?
siz
hiç delirmediniz mi kısacık bir an?
bilmiyorum.
ne yazıyordum bunun başında?
bilmiyorum.
bilmek de istemem
zaten genelde de bilmem.


öyle anlar oluyor ki
kimsenin bilmediği bir dili konuşup
bir papağanla dertleşmek isteği geliyor
bağıra çağıra
kimseye söyleyemedikleri
hak etmedikleri
hatalarımı ve sendelediğimde
ayağımın acıdığını


sakince düşünmek
sakince yaşamak
sakince nefes almak
sakince diğer nefesi almak
ve süregelen diğer bütün sakince eylemler.
benim bu şiirdeki tek derdim,
tek eksiğim.

hiç hayal ettin mi bir bulutu öldürmeyi?

sisli, tutuk.

görünen bir deniz yok etrafımda

kaçsam yaşasam bir balık gibi

safi karanlık da değil bakınca

belirsiz bütün her şey gibi

üstümdeki kara bulut.

küçükken

en büyük hayranımdı Ay.

tutuktu,

lakin acıya değil, bana.

sisliydi,

lakin işlemezdi içime, 

sadece biraz gizemliydi o kadar.

sen

ağlamak ister miydin bir buluta

ben çok isterdim

sen

hiç hayal ettin mi bir bulutu öldürmeyi?

sancılı olsun isterdim bu bitişi

nedensiz, lüzumsuz bir sancı.

tıpkı onun yaptığı gibi

acıyor.

durduk yere kör oluyorum.

herkes çırılçıplak görüyorken beni.

sanki

bu benliğimin bir kaçışı,

bulutun üstümdeki ahvali

bu tıpkı

solmadan ömür boyu acıtan bir çiçek gibi

hiç geçmeyecek olan

ve tamamen benim büyüttüğüm.

pişmanlığım yok tek bir parçama

lakin onlar düşman bu eksik ruhuma

yüzleştiğim gökyüzü

nefes aldırmıyor akşamlarıma

acıyor

durduk yere sağır oluyorum.

bu sisli, bu tutuk bulut.

ayları aşan bu mutsuzluk.

benim en büyük kızgınlığım.

geçip gitmiyor.

durduk yere nefessiz kalıyorum.