Müdavim.

Mutlu günler bi' elveda demeden gittiler

Trenler peronlarında bekledi

Kimse mutluluk için bir yerden bir yere gitmedi

Evlerin perdeleri çekildi

Sokaklarda yakılmayı unutulan lambalardan

Geceleri ışıksız dolaştım sokaklarda

Bugün de dün gibi

Denizi olmayan kentlerde yaşlanmaya adadım kendimi

Belki bir an mutluluğa cesaret etmiştim

Belki de inandım rüyalardaki gibi

Ama kaybettiklerimi sayamadım sonrasında

Kim bilir belki böyleydi doğrusu

Ben ışıksız gecelerin

Siyah ve kapalı perdeli evlerin müdavimiydim.

Şimdi ne olacak demeyeli kaç yıl oldu?

Oysa ki hislerim öle dirile paramparça olmuştu 

Öyle eksilmişim ki git gide

Şiirleri susturdum.

Okumadım.

Yazmadım.

Küstüm kağıda, kaleme

Yine başbaşayız yıpranmış defterimle

O bana bakıyor ben ağlıyorum.

Oysa kafiye sevmezdim.

İçine beyaz bir kağıt sıkıştırana dek

Görmedi defterim böylesini.

Gözlerinin içine baka baka 

Her şeyini kabul ederken

Her şey küçük bi elvedaya sığıverdi

Haketmemiştim böylesini

Yine haketmemiştim

Zaten doğru insanlar bulamıyor hakettiklerini.

Zaten bizim gibi insanların sonu aynı.

Sahte mutluluklar, geçici bi kaç mutluluk şiiri

Sonrasında bunlar da bütün mutluluklar gibi geçip gitti.

Belki yaşıyorum şu an lakin tükendi takatim,

Hikayem bitmedi ama bitti mürekkebim.