Tek.

Koca bir hiçlik birikti geride.
Yaşadığımdan geçmişin içinde.
Keşkelerim olsaydı keşke
Tek keşkem bu benden geriye.
Kemirgenler gibi bitiyorum benliğimi
Durmadan öldürüyorum anıları
Tek tek.
Yeminimden dönmeye yok niyetim
Şimdi sormanın sırası değil hatrımı halimi.

Kan ter içinde rüyalardan uyanıyorum.
Gecelerce.
Öylesine alışmışım ki hiçliğe
İçim dışımla birleşmiş aynalar içinde
Bir rüyanın içinde boğulup duruyorum.
Oysa bomboş bir kitaptan bile anlayacağınız satırlar vardır.
Bense her gece boğulduğumla kalıyorum.
Korkularım neyse onlar duruyor önümde.
Dedim neyse geçer bunlar sen geçirebildiysen böyle.
Olur olmaz yaşıyorum işte günler geçiyor.
Geçtikçe içimdeki kum saati ruhumu emiyor.
Melankolik eşyalarımı camlardan atıyorum
Yine de gitmiyor o matiz havalar.
Uykudan evvel annemin kolyesini takıyorum.
Yine de bırakmıyor delirdiğim yalnızlık düşleri.


bölündüm işte
tek
tek.

Basit.

İçini kurcalayanların seni uyutmadığı gecelerde
Takılı kalırsın bitmemiş bir şiire
Ya da gereksiz bir sokak lambasına
Oysa günün güneşin ardına gizlenmiş gölgeler,
Gecenin karamsar ruhlarından farksızdır.
Sevgisizlikten kör olmuş kalplerden farksızdır gece
Oysa günün her anında seninledir sevgisizlik
Kenetlenmeye öylesine hasret kalmış
Öylesine muhtaç.

Sahi,
Şimdilerde sevda için neler yapabilir insanoğlu?


Korkak adımlarla güç bela sürüklenenlerin
Kaçar adımlarını duyar gibiyim
Göynümde bir sevda barınmayalı öldürdüğüm heveslerimi
Sindirir gibiyim
İşte ben şimdilerde
Bitmemiş şiir gibiyim
Başı belirsiz,
Sonu Allah'a emanet.
Sahi,
Ben kim miyim?
Uykusuz gecelerin ardında bıraktığı o yalnızlık
Sabah uyandığında ağzında tadı kalan
Sahi şimdilerde,
Bir ölüyü diriltmek cesaretine kimler sahip?
İşte şimdi ölüyorum.

Umudum kadar yaşıyordum.
Şimdi de umudum kadar ölüyorum
Sahi,
Ben kim miyim?
Sokakta gördüğün sıradan bir kadın.
Oysa bütün kadınlar sıradan değil mi sizlere göre?
Yani artık.

Basitleşti sevgiler
Derdim bunu dillendirmek.
Basit olmayan tek şey,
Kapısının önüne çiçekler bırakacak kadar sevmek.
Camın önüne çıkmasını beklemeden
Basitleşmeyen tek şey,
Yaşamak değil, onunla dans etmek isteği.
Kimler izliyor umursamadan.
Basitleşmeyen tek şey,
Doyulmayan bakışlar
Ben şimdilerde doyulmayan bakışlara muhtacım.
Kapısının önüne çiçekler bırakmaya
Ya da kapımın önünde ansızın çiçekler bulmaya
Ya da onun gibi bir şey,
Farksız bir diğerinden.
Ben şimdilerde dans etmeye muhtacım.
Lakin,
Bunları söylerken aldığım heyecanlı nefesler,
Gerçeklere çarpışıp tıkanıyor.
Bazı gerçekler var işte.
Hissetmekten öte
Çok çok öte.
Yani hissetsen de olmayacak gerçekler.
Zamanı tutamıyor ya insan
Çekip geriye atamıyor.
Gerçekler de öyle işte
Bazı gerçekler vardır,
Uyku da bile unutulmuyor.

Sahi,
Ben kim miyim?
Boydan boya aynalı bir kapanda,
Gerçeklerle boğuşan bir berduş.
Neresinden bakarsanız bakın değişmeyen.

Yazı Tura

Un ufak etmişsiniz özümü
Gün doğumunda asmışsınız umutlarımı
Öyleyse bu doğan güneş kime batacak?
Bilemiyorsunuz.
Haydutların kirli paslaşmaları gibi
Yazı tura atıyorsunuz bir ölümlüye
Safi gururdan değil bu latifeler
Kimin ne olacağı belirsiz bu dökük harabede
Boşuna tüketiyorsunuz sevdaları
Kimini  masal okurken katlediyorsunuz
Kimini bir üçüncü sayfa haberinde
Oysa suç
İnsandı.
Bin bir şekilde öldürebilirsiniz bir insanı
Göynümüzün yollarına zikzaklar çizerek
Ya da giderek.
Kalmaya her an hazır kalplerden.
Sahi, ne zaman bitecek bu gün doğumları?
Bilemiyorsunuz.

Siz,
Kötülerin arasında kötüleşenler
Saf sevgiyi su gibi
Kirli dürtüleri yenileyip tüketenler
Sarf ettiğimiz yolları başa saranlar
Ve çehremizdeki neşeyle beslenenler
Bilemiyorsunuz.
İntikamı hangi gün doğumunda sakladığımızı.

19

Son kez tutundum bileklerine,

Acının.

Hissetmek istiyorum dedim

Bunu söylerken hep ağlardım

Ağlamadım. 

Ağlamak istiyorum dedim.

Siz hiç ağlayan bir papatya gördünüz mü?

Rüzgarda savrulan ama kaçamayan.

Siz hiç  ağlamak istiyorum diyen bir palyaçoya rastladınız mı?

Sorumluluklar ve yükümlülükler altında öylece.

Oralardan geldiler buralardan geldiler

Soluklanamadan çekip gittiler

Nefes sesleri acı tatlı bir seyir olmuş 

Bir şey vardı

Bir tutarsızlık akıp giden

Durmadan gelip giden kervanlar.

İzledim öylece

Sanki hepsini bir evlat gibi

Üzüldüm ki öyle bir şey varsa

Tutun bana umut

Tutun bana sevda

Battığım yerden ancak bir mucize çıkarır beni

Yüzeyselleşmiş kirlenmiş bütün aşklar dibimde birikmiş

Bir diyalog halinde şizofren

Yine bir gürültü sarmış köklerimi

Durmadan şiir okuyolarlar

Durmadan anlatıyorlar koca bir boşluğu

Son kez tutundum bileklerine,

Sessizliğin.

Kendime yalan söylemeyi nasıl da benimsemişim

Geçmişten kopup gelen martılar uyandırdı beni

Bana ne olduğunu sordular ellerime konup

İyi değilim dedim.

Oysa tek iyi benmişim

Bir tek size iyiyim diyemedim.

Ellerimden uçup gidene kadar 

Onlara da yalanlar söyledim.

Son kez tutundum bileklerine 

Yalanlarımın.

Şimdilerde ne yaşamayı önemserim ne de  ölmek dürtüsünü.

Son kez tutundum bileklerine,

Özlemle.

Bu kadar gerçek öldürür beni.

safi karanlıktan geldi göynümüzün kuşları
uyandılar, uçtular sonra yeniden
biz eksilmedik onların uçuşundan
onlar bizden eksildi biraz
kimi üzdüysek ondan eksildik
kimi sevdiysek işte onlar eksildi
sen şimdi bu basit denklemin zamirisin
sen çoğu yabancı gibi
ya da aylaklardan biri
sen kimsen işte duyabiliyorum seni
beni eksiltemezsin sen kimsen
sen de kimsen halbuki


sadece ben mi biliyorum bütün bunları
bu kadar gerçek öldürür beni
silemediklerim kaldı aklımda
kovaladım bir iki gitmedi
belli ki benimsemiş yerini
çocuğum belledim büyüttüm
kabullenir gibi bir yüreği
oysa kuşlar karanlıklardan gelirdi
senden haber istedim sen de kimsen
istedim işte göynüm de karanlıktan geçer aydınlığa
karanlık gelecekse senden gelsin sen de kimsen
yolculuklar yaptım bir umuttan bir umuda
şimdi çöz bu karanlıkta düğümü çözebilirsen


şimdilerde derdimi anlatmam pek kimselere
konuşsa konuşsa göz altlarım konuşur
ya da sönmüş ferim
alıp başını giden aklım konuşur belki
konuşmasalar da değişmez netice
yankılar içinde dağılan hakikat faydasız
öylesine dinlersin işte sen de kimsen
sahi
kimsin sen
kimlerdensin,
hayır
merak etmiyorum bunu.
sen nasıl gideceksin
evet
bunu merak ediyorum işte.
sen de kimsen..

Eller.

Olmak istediğim yerdeyim
Öyle olması gerekiyor çünkü.
Çünkü her yol buraya çıkıyor.
İnsan hiç istemediği yere döner mi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Kuş uçusunu, konmayı bilmem.

Kayıp zamanın keyifli dinginliği
Yüklemsiz dizelerden daha düzensiz.
Benim aklım bu şiirdir.
Bu şiir gizlim saklım.
İkimizin bildiği sır olur mu şimdi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Plak tıngırtısını, sağırlığı bilmem.

Oysa olan biten hayli korkuttu bizi.
Sarhoş adamlar korosu sokaklarda.
İnsanların yapamadıkları, yaptıklarından çok konuşuluyor.
Yani biz yapamadıklarımızdan ibaret isek,
Bu dünya bu korkaklığı nasıl kaldırır?
Halbuki en cesurumuz olan toprak,
Yapamadıklarımızdan bu kadar kara.
Yüzümdeki çiziklere kaç mezar sığar?
Bilmem.
Ben bilmem işte hiç bir şeyi.
Nehrin akışını, salınıp gitmeyi bilmem.

Her şeyi ölçüp tarttığımdan bu damağımda kalan acı.
Geride kalanların öylece bıraktığı.
Ve küçük çelimsiz bir kız çocuğu gibi
Sözünden çıkmıyorum duvarlarımın.
Öylesine izlerim akıp giden zamanı.
Yanıldığım durakları kitap yapıp okurum.
Bakıyorum da ne varsa yakıp yıkmışım.
Şehirler yüreksiz kalmış, nefessiz.
İçimde umutlar doğup ölüyor gün aşırı.
Bana da bu nasırlı yaşlanmış eller kalmış.
Oysa ölmeden önce bakacağımız son şey ellerimiz değil mi?
Bilmem.
Dedim işte ben bilmem hiç bir şeyi.
Kaybolup gitmeyi , ölmeyi bilmem.

Ama çok iyi bilirim ben,
Ne yapıp edip bir başıma kalmayı.

03:51
03.09.2016

içimdebirileri

titreyen ellerim ve yazdıklarımı karalamam boyuna

bir anda nükseden bir boşluk ve düşen düşünceler

kimselerin anlayamadığı kötü bir şaka gibi

göynüm bir uçtan bir uca çelimsiz

içimde bir şeylerin doğup ölmesi günaşırı

isimsiz bir sürü sevdam oldu zulamda

biri güne diğeri güneşe diğeri her neyse.

kuralsızlığım mıdır bu beni yaşatan

yoksa vurdumduymazlığım mıdır bütün gerçeklere

insan ölmeden önce ölmeli en azından bir defa

öldürmeli kendini bir toplu iğneyle

oysa kime dokunsa acıtır ölüm

ardından doğurur senin bütün çocuklarını

şimdi ben çok çocuklu bir hanedeyim

kaç kere öldüm ben 

bu kaçıncı uyanış?

birileri yaşıyor içimde

her gün birileri ölüyor aşikar

aynalar mı

aynaları sormayın bana

şiirin gücü gibi aynalar

korkutur her bir hücremi

nereden bakarsan orayı görürsün çehrende

lakin bu benim bile anlayamadığım bir cesaret içimde

aynalara ve şiire olan korkum ve sevdamdan mıdır

içimde her gün yaşamayı zorlaştıran birileri var 

evet

evet

içimde her gün intihar ediyor birileri

kimileri de kurban ediliyorlar

çoktan tükenmiş olan benliğim adına.

yani lafın özü mü demeli

yoksa son sözler mi bilemedim

bırakın öleyim tamamen

bırakın da bir toplu iğneyle akıtayım bütün kanımı

birileri ölsün içimde 

böyle doğamam ki yeniden

yaşayamam da bir daha

demem o ki

ya öldürün kalanlarımı

ya da 

beni yalnız bırakın içimdekilerde.