Bu kadar gerçek öldürür beni.

safi karanlıktan geldi göynümüzün kuşları
uyandılar, uçtular sonra yeniden
biz eksilmedik onların uçuşundan
onlar bizden eksildi biraz
kimi üzdüysek ondan eksildik
kimi sevdiysek işte onlar eksildi
sen şimdi bu basit denklemin zamirisin
sen çoğu yabancı gibi
ya da aylaklardan biri
sen kimsen işte duyabiliyorum seni
beni eksiltemezsin sen kimsen
sen de kimsen halbuki


sadece ben mi biliyorum bütün bunları
bu kadar gerçek öldürür beni
silemediklerim kaldı aklımda
kovaladım bir iki gitmedi
belli ki benimsemiş yerini
çocuğum belledim büyüttüm
kabullenir gibi bir yüreği
oysa kuşlar karanlıklardan gelirdi
senden haber istedim sen de kimsen
istedim işte göynüm de karanlıktan geçer aydınlığa
karanlık gelecekse senden gelsin sen de kimsen
yolculuklar yaptım bir umuttan bir umuda
şimdi çöz bu karanlıkta düğümü çözebilirsen


şimdilerde derdimi anlatmam pek kimselere
konuşsa konuşsa göz altlarım konuşur
ya da sönmüş ferim
alıp başını giden aklım konuşur belki
konuşmasalar da değişmez netice
yankılar içinde dağılan hakikat faydasız
öylesine dinlersin işte sen de kimsen
sahi
kimsin sen
kimlerdensin,
hayır
merak etmiyorum bunu.
sen nasıl gideceksin
evet
bunu merak ediyorum işte.
sen de kimsen..

Eller.

Olmak istediğim yerdeyim
Öyle olması gerekiyor çünkü.
Çünkü her yol buraya çıkıyor.
İnsan hiç istemediği yere döner mi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Kuş uçusunu, konmayı bilmem.

Kayıp zamanın keyifli dinginliği
Yüklemsiz dizelerden daha düzensiz.
Benim aklım bu şiirdir.
Bu şiir gizlim saklım.
İkimizin bildiği sır olur mu şimdi?
Bilmem.
Ben bilmem hiç bir şeyi.
Plak tıngırtısını, sağırlığı bilmem.

Oysa olan biten hayli korkuttu bizi.
Sarhoş adamlar korosu sokaklarda.
İnsanların yapamadıkları, yaptıklarından çok konuşuluyor.
Yani biz yapamadıklarımızdan ibaret isek,
Bu dünya bu korkaklığı nasıl kaldırır?
Halbuki en cesurumuz olan toprak,
Yapamadıklarımızdan bu kadar kara.
Yüzümdeki çiziklere kaç mezar sığar?
Bilmem.
Ben bilmem işte hiç bir şeyi.
Nehrin akışını, salınıp gitmeyi bilmem.

Her şeyi ölçüp tarttığımdan bu damağımda kalan acı.
Geride kalanların öylece bıraktığı.
Ve küçük çelimsiz bir kız çocuğu gibi
Sözünden çıkmıyorum duvarlarımın.
Öylesine izlerim akıp giden zamanı.
Yanıldığım durakları kitap yapıp okurum.
Bakıyorum da ne varsa yakıp yıkmışım.
Şehirler yüreksiz kalmış, nefessiz.
İçimde umutlar doğup ölüyor gün aşırı.
Bana da bu nasırlı yaşlanmış eller kalmış.
Oysa ölmeden önce bakacağımız son şey ellerimiz değil mi?
Bilmem.
Dedim işte ben bilmem hiç bir şeyi.
Kaybolup gitmeyi , ölmeyi bilmem.

Ama çok iyi bilirim ben,
Ne yapıp edip bir başıma kalmayı.

03:51
03.09.2016

içimdebirileri

titreyen ellerim ve yazdıklarımı karalamam boyuna

bir anda nükseden bir boşluk ve düşen düşünceler

kimselerin anlayamadığı kötü bir şaka gibi

göynüm bir uçtan bir uca çelimsiz

içimde bir şeylerin doğup ölmesi günaşırı

isimsiz bir sürü sevdam oldu zulamda

biri güne diğeri güneşe diğeri her neyse.

kuralsızlığım mıdır bu beni yaşatan

yoksa vurdumduymazlığım mıdır bütün gerçeklere

insan ölmeden önce ölmeli en azından bir defa

öldürmeli kendini bir toplu iğneyle

oysa kime dokunsa acıtır ölüm

ardından doğurur senin bütün çocuklarını

şimdi ben çok çocuklu bir hanedeyim

kaç kere öldüm ben 

bu kaçıncı uyanış?

birileri yaşıyor içimde

her gün birileri ölüyor aşikar

aynalar mı

aynaları sormayın bana

şiirin gücü gibi aynalar

korkutur her bir hücremi

nereden bakarsan orayı görürsün çehrende

lakin bu benim bile anlayamadığım bir cesaret içimde

aynalara ve şiire olan korkum ve sevdamdan mıdır

içimde her gün yaşamayı zorlaştıran birileri var 

evet

evet

içimde her gün intihar ediyor birileri

kimileri de kurban ediliyorlar

çoktan tükenmiş olan benliğim adına.

yani lafın özü mü demeli

yoksa son sözler mi bilemedim

bırakın öleyim tamamen

bırakın da bir toplu iğneyle akıtayım bütün kanımı

birileri ölsün içimde 

böyle doğamam ki yeniden

yaşayamam da bir daha

demem o ki

ya öldürün kalanlarımı

ya da 

beni yalnız bırakın içimdekilerde.

Sonra

Önümden şehirler geçti
Kelimeler aktı cümleler kuramadım
Bir sen vardı içimde boydan boya sevgi
Bir şarkı çalardı ben yazardım
Vapurlar kalkardı
giderdi.
Ben denizsiz kentlerde martı seslerini duyardım.
Bazen de kaybederdim
yazamazdım.
Öylesine kaybederdim ki
ölmezdim.
Sevmek de böyle bir şeydi işte
Yağmurlar yağar
bir damla bile ıslatmaz tenimi
Oysa unutulmuş anlar gibidir acı
Hatırladıkça tuz basan yarana,
Ama asla aynısını yaşayamayacak olduğumuz.
Aşk mı?
bir kuş gibi dolandı göynümde
Senden haberler getirdi
kimi zaman bıçağı sapladığı yeri kurcaladı
Acıttı özlemimden
Kimi zaman
uykusuz anlarımda beklemeyi öğretti
düşünmemeyi
Kimi zaman geldi başucuma
bana şiirler yazdı
Ben bekledim.
usulca
Uyuyabildiğim geceleri bekledim
sesinle
haklı özleminle
Bir meleğin asla ölmeyeceğini öğrendiğim andaki
çocuksu kıskançlığımla
Ölmeyi çok istediğim anları kaldırdım rafa
Öylece beklemeyi öğretti işte
Ne dibe vuracaktım ne de zirvelerde dolanacaktım
Oysa ben beklemeyi unutmuştum.
Zamanın içinde boğuldum ben de
Kendimi bulmak adına.
Şimdilerde satırları ayıramadığım gibi
Ayıramıyorum artık silüetimizi
Gölgelerde beraberiz.
Gecelerde.
Doğan güneşin yaktığı asfalt kaldırımlarda
-Sonra,
Sonrası,hiç.-

Kursağımdakiler.

Bazen salt güneşe adarım günümü
Bazen de çilingir sofralarının demine
Öyle şahane dertlerim de yoktur üstelik
Bir mazi yarası kalmadı gayri yüreğimde
Bir şarkıda kaybolup gitmiyorum
Bir kokuda...


İnsan hissizliği, elini eteğini çekmiş yaşamdan
Boş defterler öylesine boş kalmış
Oysa yaprakları aşınmış defterlerimin,
Yok etmeyi beceremediklerim.
İnsan yok etmeye endeksli yaşamaz mıydı halbuki
Belki de yaksam yıksam geçmişin bütün kirini
Bir ölüm yaşasam yaşamın içinde
Geceleri kaleme kağıda dokunmasam hiç
Çayımı şekersiz içmeye başlasam
Ya da hissetmek için çırpınıp yakmasam yüreğimi
Zaten olacak olan her hadiseyi oluruna bıraksam
Akan seyirde bir dem olsam
Ya da..


Aynaya bakmadığım anları anımsar oldum
Günlerce belki de haftalarca
Öyle ki çehremi göremeyecek kadar ufalmışım gözler önünde
Her geride bıraktığım durakta
Bir iki soluk bırakmışım
Sakin geçen her günbatımına gülümserken
Kendimi kargaşanın seyrine bırakmışım
Sahi, şimdilerde öylesine sessiz ki ahvalim
Yeniden soluklanabiliyorum hissetmek adına
Bir duraktayım.
Hiç bekleyeni olmayan,
Vakitsiz otobüsler geçen önünden
Ya da vaktin kaç olduğunu bilmediğimden
Geç mi kaldım yoksa erken mi daha
Yoksa tam da,
Bu vakitler mi...

Sessiz.

Gecelerim gündüzlere güneşlere mahcup
Boş bir sahnedeyim şimdi
Dilerim ki anlatayım derdimi
Biraz olsun eksilteyim içimdeki sessizliği
Makul bir günün makul bir saatinde
Vicdanım rahat kapatayım gözlerimi.

Hiç bir çığlık böylesine titretmedi benliğimi
Hiç bir gece bir şiir etmedi
Oysa gülüşlerim vardı
Her gün kendimi inandırdığım
Bir neden buluyordum mutlu olmaya
Ve şaşılacak şey ki başarıyordum bunu
Şimdilerde
Sessiz bir yok oluştayım
Dilerdim size anlatmayı
Sesle, yürekle her şeyimi
Evet belki de her şeyimi ortaya koyarak
Lakin öyle bir sessizliğe düşüyorum ki geceleri
İşte o zaman belki de bir şiir yazılıyor
Şimdiki gibi.

Boş bir sahnedeyim şimdi
Günlerce belki haftalarca çıkmadığım
Yankılarla tatlı bir muhabbetteyiz
Beni dinliyormuşsunuz gibi anlatıyorum
Ardından kapanıyor ışıklar,
Sahne değişiyor.
Sessiz hissiz bir kayıp gibi,
Gözlerden kayboluyorum.

Müdavim.

Mutlu günler bi' elveda demeden gittiler

Trenler peronlarında bekledi

Kimse mutluluk için bir yerden bir yere gitmedi

Evlerin perdeleri çekildi

Sokaklarda yakılmayı unutulan lambalardan

Geceleri ışıksız dolaştım sokaklarda

Bugün de dün gibi

Denizi olmayan kentlerde yaşlanmaya adadım kendimi

Belki bir an mutluluğa cesaret etmiştim

Belki de inandım rüyalardaki gibi

Ama kaybettiklerimi sayamadım sonrasında

Kim bilir belki böyleydi doğrusu

Ben ışıksız gecelerin

Siyah ve kapalı perdeli evlerin müdavimiydim.

Şimdi ne olacak demeyeli kaç yıl oldu?

Oysa ki hislerim öle dirile paramparça olmuştu 

Öyle eksilmişim ki git gide

Şiirleri susturdum.

Okumadım.

Yazmadım.

Küstüm kağıda, kaleme

Yine başbaşayız yıpranmış defterimle

O bana bakıyor ben ağlıyorum.

Oysa kafiye sevmezdim.

İçine beyaz bir kağıt sıkıştırana dek

Görmedi defterim böylesini.

Gözlerinin içine baka baka 

Her şeyini kabul ederken

Her şey küçük bi elvedaya sığıverdi

Haketmemiştim böylesini

Yine haketmemiştim

Zaten doğru insanlar bulamıyor hakettiklerini.

Zaten bizim gibi insanların sonu aynı.

Sahte mutluluklar, geçici bi kaç mutluluk şiiri

Sonrasında bunlar da bütün mutluluklar gibi geçip gitti.

Belki yaşıyorum şu an lakin tükendi takatim,

Hikayem bitmedi ama bitti mürekkebim.