Kırk Yılda Bir Gibisin.

Koskoca bir şehrin içinde değiliz.

Sokaklarımız kesişebiliyor ansızın

Sarılmak bile olanaklı geçmişin hatrına

Bir rastlaşma işte alabildiğine umut dolu

Belki bir küçük grup konseri

Belki öylesine bir öğle yemeği

Belki de durakta bi akşam üzeri

Ve sen böylesine yakınken ellerime

Kırk yılda bir gibisin.

Bir gün diyorum

Bir gün çakışacak her şey birdenbire.

Güneş hep gülümseyecek

Ne o güzel bulutlar kapatacak güneşi

Ne biz gözlerimizi açabileceğiz güneşe karşı

O gün yakın, biliyorum.

İşte o gün birbirimize bakamayacağız adam

Bir utanç sonucu olmayacak

Bir mazi yarası olmayacak bu bakamayışlarımız.

Sadece gururdan da değil üstelik

Bir gölge derman olacak

Bir devrim değil, görüyorum.

Bir dizesinde yine Atılgan'ın

''Ne büyük masa bu, 

Dizlerini bulamıyorum.''

Belki bir masanın üstünde ellerimiz

Öylece güzel bütün masumluğuyla

Bakkal osman abinin hesap defteri gibi dolaşır birbirine 

Sokaktan geçen kadınların paltoları gibi özenli güzel görünümlü

Ya da işte böyle bizden ve bize benzeyen

Belki diyorum adam

Ele güne karşı yan yana yürürken bu küçük kentin sokaklarında

Ellerimiz çarpışacak yüreklerimizle beraber

Ve içimizde kalmış ne varsa

Öylece söyleyeceğiz bütün iyi anlarımızda

Lakin öyle karışmış ki mecmualar

Öyle geç rastlaşıyor ki vazgeçmelerimiz

Bunca belki'ye rağmen

Kırk yılda bir gibisin.

Oysa senin ve benim dışımda

Bir kentin eski hali ahvalimizde

Bir deprem sonrası yeniden kurulan bir kent gibiyiz

Bir deprem işte sadece bizi etkilemeyen

Lakin bizden başka her şey yerli yerinde

Yine bizden başka her şey ayrı birbirinden

Ve bir tek biz yan yana yürüyoruz.

Bir kafenin ardından bir terzinin önünden geçerken

Unutamadığımız bütün rastlaşmalarımızı yad ediyoruz.

Konuşabilmek bu kadar mümkünken bile 

Yüreğime sorarsan 

Aylak Adam,

Kırk yılda bir gibisin.

Keşke.

Keşkelerimi alıp bir ağıt yakacağım sessizce 

Keşke kötü olmasaydı için diyeceğim

Ellerinle ellerime resimler çizecektim diyeceğim

Keşke bir şiirde yine bir olsaydık 

Sokaklarında İstanbul'un 

Bitmeye yakın kalemle yazılmış bir dize olsaydık diyeceğim

Ama 

keşke kötü olmasaydı için

Suçunu gizleyemeyen bir yelkovan gibiyim çoğu zaman

Geçen ya da kaybolan zaman gibiyim

Bir yerlerde güneş doğuyor

Bir yerde bir kadın öldürülüyor

Ve susuluyor.

İşte bu geçen ya da kaybolan zamanda

Acımı bir nebze hafifletmek uğruna 

Koşuyorum durmaksızın

Lakin hep bir yolum vardı ilerlemek için

Şimdilerde rotasızım.

Hangi yöne dönsem bir yerlerde hep tıkanıyor damarım

Hangi yönden geri dönsem

O yönden vazgeçtiğimde gelişiyor.

Şimdi ben senden dönmüşüm 

bu biliniyor

Son defa desen, gelsen 

Sana yine kayıtsızım

Günler geçip gidiyor

Sokaklarımız kesişecek bir yol arıyor

Bir zaman geliyor 

Kesişince gözlerimiz

Yüzündeki pişmanlığın alınyazın.

Ben seni biliyorum adam

Damarlarından akan kandan yeni aldığın siyah kol saatine kadar

Cepli gömlekleri sevmemenden kahve içmeyişlerine kadar

Kalbinin en ücra köşesindeki korkularına kadar

Rakına su katsan da cumartesi geceleri

O cuma günlerinde acıyı hep sek almalarına kadar.

Şimdi beni senden alsalar 

Seni benden bin fersah uzağa götürseler

Ben ne senin haberlerini merak etmeyeceğim artık

Ne de sen havadislerini eksik edeceksin

Lakin eskidik bunca geçmişin bunca sıkıntının içinde

Bunca hatıra 

Bunca şiir 

Bunca bitmeyen gece

Bunca doğmayan güneşin içinde

Öylece boydan boya eskidik adam.

Kıymetini bilemedik ulaşamamanın

Ulaşsaydık belki sevemezdik böylesine

Ulaşsaydık vazgeçerdik her yeni gün yeniden.

Lakin hiç kavuşamayacaklardanız şimdi adam.

Ne sen benim yolumun müdavimisin

Ne de ben senin için artık eskisi gibiyim.

Bir umut kovaladığımız sevdaların eşiğinden döndüğümüzden

Yarım kalmalara doyamadık senelerce

Lakin bir tek söz kaldı söyleyebileceğim

Keşke adam

Keşke kötü olmasaydı için.

Yarım.

Bir dizi yaşanmışlık var ahvalimde
Ne denli sarhoşluklar tattım oysa ki meyhsiz
Keyifsiz bir sigara yakımı gibi bir adamın
Sol yanımı kaplamış bir özlem kime neye belirsiz
Ki yarım kalmışlığın çaresizliği vardı bakışlarında o akşamüzeri
Bir de ölümün masumluğu vardı sanki
Ölümün masumluğu evet
Yani biraz yaşamaktan kurtulmak isteği
Ve kim bilir kaç gece saati beş geçiyordu sende kalmışken aklım
Şehrin meczupluğu üzerine sinmişken
Güneşin doğmasına ramak kala unutuyordum senli bütün maziyi
Bitmeyen bütün cümleleri sana katıp sonsuzum yapmaya meyil etmişken işte
Sustukların büyüyor içimde ve sustukça atlatamıyordum geceleri
Ve en güzeli de
Zamana merhem olurmuşçasına affediyordum bütün mutlak mağlubiyetleri
Bazen de sustuklarım bir yer buluyordu en sapa
Öylece huzursuz bir neşe yeşeriyor içimde yarım kalmalara dair
Ve bilemiyordum doğacağını güneşin
Ölmek kadar sonsuz güzellikte buluyordum kendimi
Elbet aynadaki yüzüm kadar soğuktu içim
Ve safi karanlık vardı senden emanet
Ki öylesini yarımdım ki senle dolarken bile
Ne olur uzaklaş ruhumdan
Varlığına muhtaç et

Sevmek
Ne güzel şeydi
Bütün kötülükleri körü körüne unutmak da dahil
Bütün maziyi atmak da dahil dipsiz bir denize
Yalansız sevmek hele hele
Sanki Üsküdar'da bir sahil
Ve küçük bir çay bahçesi
Yanı başında akan kalabalıktan ırak
Karşıma oturmuşsun öylece
Ve ağlayan bir kadının mahzunluğu var ellerimizde
Çevirdiğimiz o taksinin yaşlı şöförüyle
Bitmesini istemediğimiz bir muhabbet kadar güzeldi sevmek
Bilmeyi reddetmek bütün kirleri
Ve eskitmek kalpleri bile bile
En büyük boşluğun ortasındayken sevmek işte
Bütün korktuğum duygular başkalaşıyor beynimde
Ne aklım sağsalim kurtuldu geçtiğimiz  seneden
Ne de kalbimin dipleri salt hüzünsüz huzur taşıyor şimdilerde

Hep.

Turuncu gökyüzümün aydınlığa özlemi var.

Biraz kırgın biraz ümitsiz.

Geri dönüşü olmayan hatalar gizli o gökyüzünde

Ve ışıkların sönüşü gibi belirsiz

Sevgisizlik var biraz da yarasında

Korkusu var geleceğe dair fazlasıyla

Mavinin lafını bile edemez artık

Anason kokulu insanlar gibi işte 

Atlattığı günler ve unuttukları hatta

Bir ağaç gibi köklü duyguları

Ve saatine kadar biriktirdiği anıları

Gündüzüne

Gecesine 

Çayının şekerine 

Ve bir akşamüstü rastladığı mazisine

Ve hatta mazide kalanlar gibi

Eskimiş bütün romanlar gibi

Ya adı bile kalmayacak akan seyirde

Ya da her gün yeniden doğacak

Kanatacak seni de

Şimdi bir sessizliğin en gürültülü anındayım

Kimsesizliğin verdiği güvenin hüznü de diyebiliriz buna

İşte bu bütün karşıt duyguların tam da ortasındayım

Ve İstanbulun kokusu geliyor burnuma

Nereden estiyse şimdi

Bir yağmurlu inceden kızkulesi

Kızkulesini en yakından görebildiğim üsküdardayım

Turuncu gökyüzümle sakin bir balıkçıdayım 

Bir yağmur ki işte şimdi kızıl cümbüş ortalık

İşte şimdi eksildi ortalık

İşte şimdi anladın vaktin çok geç olduğunu

Ve öyle bir yağdın ki üzerime sağnak halinde

İşte şimdi anladım bir iki seyirlik sinemalar gibi olduğumuzu

Oynandık

Sonlandık

Lakin zaman aktıysa bile üzerimizde

Kemal Sunal fimleri gibi,

Hep hatırlandık.

-dum.

Vazgeçtiğin gün doğacak güneşin.
Ve çok geç kalınacak her şey için.
Bir sürü film kaçıracaksınız sonra
Kaçırmış olduklarınızla beraber.
Ve en güzel gününde bile buruktur gülmelerin
Yüreğinle beraber.

Bu veda kime bilemiyorum.
Şimdi bu neyin sonudur söyleyin
Benim sonum çoktan gelmişken,
Öyle ulu orta bir hüzün salmak niyetim
Lakin vedalar diyorum açalım şu konuyu
Vedaların günahı yoktur.
Bir tek kiri kalır üzerinde
Bir de yorgunluğu.

Bu hangi vedanın yorgunluğu bilemiyorum
Safi hüzün yok sokaklarımda
Öfke var olamadıklarıma dair
Kötü biri olamadıklarım da var
Mutlu biri de
Sahi,
Mutluluk kadar ulaşılmaz mısın şimdilerde?
Mutluluk diyebilir misin acılarına ve zerzenişlerine
Bir küçük hayatın içinde kaç defa bölünecek rüyalarım söyle
Müslüm babadan bir nakarat ya da Süreya'dan bir dize
Hangisinden koymalıyım teşhisi kendime
Nefes alamıyorken geceleri
Ölemiyordum bir gün ertesinde
Lakin gülebiliyordum ertesinde
Gülebiliyordum ve yazabiliyordum
Güzel günler geçiriyordum güneş tepedeyken
Özlemiyordum kimseyi
Özlemiyordum mavi gökyüzünü sonra
Göklere bakamadığımdan belki
Unutuyordum bütün şehri
Şehrin hatırlattığı bütün mavilikleri unutuyordum
Lakin unutamıyordum işte.
Acıları her geçen gün katlıyordum ikiye.
Acıyı sevmek olur mu dersen
Seviyordum işte.

Aynalar.

    Günlerdir bakmadığım aynalarım var yüreğimde. Öyle geçip giden günlerim var.Durgun, yorgun ve beklemeye değer yalnızlığım. Ne oluyor da böylesini buluyor yüreğim. Acı çekmeye meyilli yüreğim doğrudur lakin meziyetlerimden biridir yine de acı sonlar.

Akıp giden zamandır zaman. Mesafeler değildir. Yanılıyor Süreya. Ölmeden yaşayacaklarımı bilemem elbet. Lakin tarihler bugünü gösterinceye dek ne yaşanacaksa yaşandı ölüsüyle dirisiyle. Ve biliyorum ki kaybedilmenin korkusunu veremediğimden bu acılar. Kim gelmiş kim geçmiş ne önemi var. Ölünün üstüne basmaktı sonuncusu mesela. Öyle çok da acımadı. Alıştığımdan.

Yeryüzü ile gökyüzü arası bir dünya var bize verilen. Ne göklere çıkabiliyoruz yıldızlara dokunmak için ne de ölülerin istiflendiği karanlığa bakabiliyoruz iyi yaşamak adına. Şu iki alem arasında, böylesine mavinin içinde bulutların altında mesela, ya da nasıl anlatayım örneğin kasımdayız aylardan , bu en güzel sonbahar akşamlarında neden bu kadar kötüsünüz siz? Neden sadece yaşamıyorsunuz? Neden sadece savaşmıyorsunuz sevdikleriniz için? Neden bu vazgeçişler? Her bir günümü zehir eden düşünceler var bir bir eskiten gülümsemelerimi. Sadece biriniz değil hepiniz mi kötü olursunuz böylesine? Sadece sevin ve sevilin. Sadece güven verin ve güvenin. Ne diye öldürüyorsunuz sevdiğinizi. Ölmek nasıl bir his bilmiyorum lakin yaşamadığım günler oldu. Bir sigara dumanında kaybolan dertlerin verdiği uyuşukluğun arasındaki gözyaşlarım içinde kaybolduğum günler. Sadece sevmeyi beceremediğiniz için. Öyle ki gönlümün divaneliğinden hiç utanmam. Bu yazı böyle uymuyor mizacıma ama benim kadar savaşanı çıktı da mı biz sadık kalabildik. Unutmak zorunda kaldığım günlerin ardı arkası kesilmez sıkıntısı öyle işlemiş ki içime içime. Öyle zor da değil unutmak. Kim bilir bunun üstüne daha kaç kere yanılacağım körü körüne. Yakılacağım bir cennetin ortasında. Ki yalnızlığımı özlediğimi farkettiğimde hayatımın içinde birinin gölgesi bile yoktu. Sizler gölgeler içinde sadece kötüsünüz. Kaybetmekten bıktıysam sizin kötülüğünüzden. Sevmekten yorulduysam sizin kötülüğünüzden. Ve sen adam. Eğer unuttuysam seni şu akşam saatleri bu senin kötülüğünden. Ne ilaç derde derman ne derdin düzelmeye hevesi var. Varsın çürüyelim yalnızlıktan. Şimdi aynalarla barışma vakti.

Esen Kalın. Üşütmeyin.

Hala

Komidinin üstündeki başucu kitabım

Ve millerce uzaktaki sevdiğim adam

Oysa biri varlık

Biri koskoca bir varlık benim için

Nasıl böylesine benzeyebilir bu ikisi?

Nasıl da başımın ucundalar

Taa en ucunda.

Biri başımın tacı

Diğeri derdi tasası

Birinin içine kelimeler saklamış bir kalem özene bezene

Birini bir anne büyütmüş ilk göz ağrısı

Biri emeklerle paylaşılmış insanlara 

Diğeri bir tutam dokunuş için aşmış kilometreleri

Bir tek paylaşılmamak için

Ki paylaşmaya razı gelirse bu gönül

Yaşamışım yaşamamışım senin uğruna
Farkeder mi umudunu yitirmiş bir kalp için?

Birinin önsözünü defalarca okudum uyku uyanıklık arası

Ve bir adamı bir bayram günü öptüm

Şimdi ne o kitap eksik olur o komidinin üstünden

Ne de sen gitmeyi becerebilirsin

Şimdi o kitap benzedi ya sana

Önsözü gibi biliyorum ya söylediğin her cümleyi

Ne unutmak maziyi tekrar tekrar 

Ne de hatırlatmak kendine vazgeçildiğini

Ne senden vazgeçmektir isteğim 

Ne de yeni bir kitap almak başucuma

Alabildiğine mutsuzluk da sana dair

Alabildiğine umut da

Seni kalbime gömdüm, doğrudur 

Ama kalbimi gömmedim hala.