Kadın (devamı)

Elleri terlemiş, utançtan kıpkırmızı olmuştu kadın. Güzel yemyeşil gözlerin yere sabitleyip yürüyordu. Cevap bekleyen adam,  o sırada anladı kadının ne kadar inatçı biri olduğunu. Belli ki o elektrik tam anlamıyla tutmuştu. Kadın şimdilik hislerini olabildiğince gizli tutmalıydı. Emin olamazdı, tanıyamazdı, en önemlisi de güvenemezdi. Gayet de soğuk davranıyordu kadın. Sokak sonundaki yol ayrımına birkaç adım kalmıştı. Adam yeterince sabretmişti zaten,

‘’ Pekâlâ, sorumu yanıtlayıp yanıtlamamak sizin elinizdeydi ve yanıtlamadınız. Sizden istediğim sadece şu kâğıdı almanız.’’dedi ceketinin cebinden kâğıdı çıkarırken.

‘’ Bu nedir? ‘ diye çıkıştı kadın.

‘’Sizin için hazırladığım ufak bir kâğıt.’’dedi adam.

‘’ Beni sadece 10 dakika kadar önce gördünüz, ben de açıkçası bu kağıdı ne ara hazırladığınızı merak ediyorum.’’ Dedi. İçten bir umut onu dürtüyordu. Belli ki adamın duyguları kadının duygularından önce fire vermişti. Adam düşündü bir süre. Ya kafasında toparlıyordu ya da gerçekten ne diyeceğini bilmiyordu. Ama ne söyleyeceğini tahmin edecek kadar tanımıyordu henüz.

‘’ Ben sizin gibi suallere sessizlikle cevap vermeye alışkın değilim. Ne hissedersem onu söyleyeceğim,  beni sadece 5 dakika dinleyin. İnanın pişman olmayacaksınız.’’  dedi. Kadın, içinden işte buldum derken ‘’ Dinleyeceğime değecek sanırım.’’ Deyiverdi.  Önce derin bir nefes aldı adam.

‘’ 9 Haziran’da iş stresini atmak için buraya, Muğla geldiniz. 12 gündür kafeye geliyorsunuz…’’  Bugün ayın 21’i.21 Haziran. Bir yere mutlaka not etmeliyim diye düşündü kadın.

 ‘’ Her sabah saat 9-10 suları geliyorsunuz. Erken saatlerde kalkıp Datça’nın güzel havasından faydalanıp yürüyüş yapıyorsunuz. Yürüyüş temponuzdan dolayı yüzünüz kızarıyor bu bana çok masumane geliyor. Gününüze asla kahve içmeden başlamıyorsunuz ve kahvenizi her zaman sütlü içiyorsunuz ve yanında mutlaka bir tatlı alıyorsunuz. Sonra hiçbir yere sapmadan evinize gidiyorsunuz.’’ dondu kaldı kadın. Tahmin edebilirdi sevildiğini belki ama bütün bunları nasıl biliyordu? Bu kadar ayrıntıyı nasıl oluyor da yanlışsız tahmin edebiliyordu? Ya da tutturuyordu diyelim. Soracak çok şeyi vardı. Merak ettiği birçok şey. Takip edildiği barizdi ama nasıl öğrenecekti her şeyi nasıl bildiğini? Bu sefere ne merak ediyorsa açıkça belirtecekti. İçinde dallandırıp budaklandırdıktan sonra hevesi kırılacağına en mantıklısı soracaktı. ‘’ Bütün bunları beni hiç tanımanıza rağmen nasıl oluyor da biliyorsunuz?’’ asıl şaşıracağı nokta geliyordu.

‘’ Ben aslında sizi bir nebze de olsa tanıyorum. Aslında ben sizin komşunuz ve her gün gittiğiniz o kafenin sahibiyim. Her gün sizden önce kalkarım, yürüyüş yaparım. Sizinle aynı yerlerde yapmam yapamam. O cesareti kendimde görmüyorum çünkü. Kendime ait yürüyüş yolum var. Çalışanlardan önce kafeye gider sizin muhtemelen beğendiğiniz kahveleri hazırlarım. Tatlıları yaparım. Sonrasında sizi bekler, gelince de hep sizi izlerim.’’

Kadının tahmin ettiği şeyleri tek tek doğruladı adam. Mutluydu kadın, milim milim mutlu oluyordu. Hayatındaki boşluk milim milim doluyordu. Hiç unutamayacağı sözcükler milim milim kazınıyordu aklına. Şu an kadar her şey güzeldi fakat,

Korkuyordu kadın;

Her şeyde bir kötülük arardı, ondan kaçardı.

Akıllıydı kadın;

Her güzellikte bir kötülük, her kötülükte bir güzellik olacağının farkındaydı.

Buna rağmen korkuyordu kadın;

Önyargısı vardı fazlasıyla. Aşktan kör olsa bile bir şeyleri düşünmek zorunda hissediyordu.

Anı yaşayamazdı. Bu onun için bir lükstü. İleriyi düşünmeden edemiyordu.

Bu düşünceleri aklını tırmalarken adam kadının elini nazikçe kendine çekti. Pembe renkli oje sürülmüş tırnakları ince ve uzundu. Avucunu nazikçe açarak küçük kağıdı elinin içine koydu ve diğer eliyle yavaşça kapadı. Tenlerinin birbirine değdiği her anı saatlerdir yaşıyor gibiydi kadın. O eli hiç bırakmak istemedi. Şu anda anı yaşamalıyım işte diye düşündü. Adam kadının yeşil gözlerine uzunca baktı ve ‘’ Orada olursanız çok mutlu olacağım, emin olun.’’ dedi ve tekrar kafeye doğru yürüdü...DEVAMI GELECEK..