Karanlık bana yokluğunu gösterir
Sahi, varlığın bile belirsizdi.
Öyleyse bu kocaman özlem, kalbimden mi fışkırıyor sadece?
İnsanların, yalnızlıkları ardına gizlediği özlemleri var. Tebessümlerin perde arkasında nefretleri, nefretleri ardında sevgileri.
Olduğumuz gibi değiliz. Hissettiklerimiz kadar cesur da değiliz. Oysa ki her hatamızda ders alıyoruz, hislerimiz de pay çıkarıyor mu dersten? Hislerimiz değişmez, kendimizi kandırmak kaçabileceğimiz en iyi sığınak. Orada pişeriz. İnandırmak için inanmak lazım olduğundan. Sen hiç durup dururken ben çok yalnızım demedin mi? Peki bu cümle dilinden dökülürken aklına gelen o isim?
Vazgeçemediğinin senden vazgeçmesi diye bir trajedi vardır her birimizin hayatlarında. Kimimiz yaşadık, kimimiz bekliyor. Onu hatırlatan her şey burnumuzun direği sızlatır. Gözlerimizi doldurur. Sessiz ağlatır kimi zaman, kimi zaman haykırır içindekileri. Yalnızken dert ortağı olur hıçkırıklar, zaten seni senden başkası anlamaz. Yalnızsın çoğu zaman. Aslında her zaman. Yanılsamalar senin vazgeçemediklerin oldukça acının esiri olursun. Acı seni besledikçe yok olursun. Çünkü hayatta hiç bir şey dozunda değil sayın okur.
Esen kalın, tatil geliyor, bol bol uyuyun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder