Seher vakti kızıl pembe düşlerimi süslerdin
Teoman söylerdi, biz nasiplenirdik
Kavuşunca ellerimiz
Kavuşunca kalplerimiz
Bir olurduk
Olduğumuzu sanırdık, kanardık.
Titrerdik ellerimizle, yüreklerimizle.
Bir vapur sessizliğinde gülerdi gözlerimiz.
Bir fırtına gibiydi kavgalarımız
Ardından yağmurun sesi kadar huzur dolardık.
Hiç bir leke yokken kalplerimizde
Bu kadar masumken sen
Daha birbirimize doyamamışken
Sımsıkı kenetlenecekken
Nedir bu içimde çıkan savaş?
Sen, doğruların ve sanrıların arasındaki.
Yorgun duraklarımdan birindeyim
Hep son durak gibi gelmez mi acılar
Bizi o duraklara bırakanlar
Hiç mi pişman olmazlar?
Elinin tersiyle itenlerin
Acımaz mı elleri?
Yok dedi annem içlene içlene
Bu erkeklerin uslanacağı yok dedi
Her hatayı ilki gibi ürkek
Her pişmanlığı köpek gibi yaşarlar
Ben en çok da beni annene anlattığın zaman inandım
Ben en çok o zaman güvendim
Ah be kahrolası
En masum ben sevdim seni
En temiz ben sevdim
Sen en güzel düşlerimi elinin tersiyle attın o son durağa
Ben bilirim zaten sensizliği de
Varlığını da bilirim ziyadesiyle
Ben senin her haline alışmışım
Şimdi affetsem de git desem de
Hep bi' kaybediş.
Hep bi' hüzün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder