Uzun bir aradan sonra.

Fark yaratan insanlar tanıdım.Her şeyi diğer insanlardan farklı olan. Banel şeylerden nasıl da sıyrılabilmiş, nasıl da fark yaratabilmişler. Ama şöyle bir şey de var, her insana göre fark yaratan  insanlar değişir. Somut farklar tabi ki aynı ama insanın içi öyle eşsizdir ki. İnsanlar sadece aynı terimleri kullanarak birbirlerine benzer gözükürler. Ya da kendini zorunlu hissettiği için olumlu fikirler söylerler. İnsanların farklarını öne sürebilmeleri cesaret işidir. Cesursan eğer farklı olmaya, kendini farkını göstermeye, kimileri tarafından dışlanırsın, kimileri tarafındansa sevilirsin. Bırak sana alışmak istemeyen kendi yolundan gitsin. Sen hazır kalıpların içinde kaldıkça zaten farklı olamazsın. Eğer istiyorsan tabi.

İnsanlar dertsiz tasasız şeyleri sever. Bu işi yapayım da nasıl olursa olsun derler. Bazıları tabi. Kimisi buna genel bakar kimisi özel. Hayatı yaşayayım da öleyim dersen o kalıplarda sıkışıp yaşayabilirsin, emin ol ki önüne hiçbir engel çıkmayacak. Ama eğer benim ikinci hayatım ölümümün ardından hatıraların yaşatılması olsun, itibarımın sürmesi olsun diyorsan, o kalıplardan çıkmak için geç bile kalmış olabilirsin.

Buruk bir sevinç

Belki biraz umut

Sadece mutlu olmayı dilemek

Kendini kandırmak

Gizlice inandırmak

İnandırmak için kendine söylediğin yalanlar

Yalanların tek tek yüzüne vurulması

Gerçekler,

Peşini en başından beri bırakmayan

Beynini kurcalayan

Hep başından savdığın

Yok kabul ettiğin

Hesaplaşma

Her şeyi kavradığın

Pişman olduğun zaman

Kabullendiğin zaman

Biriktirdiklerini kusarsın

İçin rahatlar

Tövbe edersin

Kendine verdiğin sözden asla dönmemeye ant içersin

Sonra yeniden bir şey olur

Buruk bir sevinç

Belki biraz umut

Sadece mutlu olmayı dilemek

Kendini kandırmak….... 

Baharın eşsizliği,

Yazdan hafif serin

Kıştan fazlaca hareketli

Yavaş yavaş ağaçlar yeşerir

Yavaş yavaş sorumluluklar azalır

Yavaş yavaş eğlenceli olmaya başlar

Yavaş yavaş aşkın yokluğu içine dokunur

Yavaş yavaş yaşama sevincin artar, mutlu olursun

Yavaş yavaş evin bunaltıcı, kasvetli havasından kurtulursun

Yavaş yavaş. Kışı sevmem pek. Hiçbir şeyi yapmaya mecalim olmaz. Soğuğu sevmem dolayısıyla. İçimi ısıtan şeyler tek kaçış noktam. Katlanılabilecek şeyler. Eğer bir şeye katlanabiliyorsanız mutlaka onun arkasında arzuladığınız şeyler vardır. Çıkarlarımız demeyelim de buna, bir nevi tesellilerimiz. Kışın arkasında bahar var mesela. Baharı beklerken soğuk kış geçirmeye razı olmak. Bu somut bir düşünce. Ama hayatımızda bu düşünce yapısını bizzat görüyoruz. ‘’ Gülü seven dikenine katlanır.’’ derler.  İnsanların eften püften olayları tartıp biçip atasözü haline getirecek hali yok ya. Elbet vardır bir geçmişi, yaşanmışlığı. Cidden öyle ama. Düşünün birinden hoşlanıyorsunuz ve onun arkadaşlarından pek haz etmiyorsunuz. Bu sizi caydırmaz hoşlanmaktan ve katlanacağınız birçok kişi meydana gelir. Sevmeye mecbur olduğunuz. Aslında işin felsefesine girecek olursak marketten bir şey almak bile bununla eşdeğer. Feda ettiğimiz veya katlandığımız şey her ne olursa olsun böyle şeyler fedakârlık gerektirir. Düşünüp karar vermemiz gereken tek şey ise;

Kazanacağımız güzel şeyler uğruna katlanıp veya feda ettiklerimize değecek mi?

Kadın (devamı)

Elleri terlemiş, utançtan kıpkırmızı olmuştu kadın. Güzel yemyeşil gözlerin yere sabitleyip yürüyordu. Cevap bekleyen adam,  o sırada anladı kadının ne kadar inatçı biri olduğunu. Belli ki o elektrik tam anlamıyla tutmuştu. Kadın şimdilik hislerini olabildiğince gizli tutmalıydı. Emin olamazdı, tanıyamazdı, en önemlisi de güvenemezdi. Gayet de soğuk davranıyordu kadın. Sokak sonundaki yol ayrımına birkaç adım kalmıştı. Adam yeterince sabretmişti zaten,

‘’ Pekâlâ, sorumu yanıtlayıp yanıtlamamak sizin elinizdeydi ve yanıtlamadınız. Sizden istediğim sadece şu kâğıdı almanız.’’dedi ceketinin cebinden kâğıdı çıkarırken.

‘’ Bu nedir? ‘ diye çıkıştı kadın.

‘’Sizin için hazırladığım ufak bir kâğıt.’’dedi adam.

‘’ Beni sadece 10 dakika kadar önce gördünüz, ben de açıkçası bu kağıdı ne ara hazırladığınızı merak ediyorum.’’ Dedi. İçten bir umut onu dürtüyordu. Belli ki adamın duyguları kadının duygularından önce fire vermişti. Adam düşündü bir süre. Ya kafasında toparlıyordu ya da gerçekten ne diyeceğini bilmiyordu. Ama ne söyleyeceğini tahmin edecek kadar tanımıyordu henüz.

‘’ Ben sizin gibi suallere sessizlikle cevap vermeye alışkın değilim. Ne hissedersem onu söyleyeceğim,  beni sadece 5 dakika dinleyin. İnanın pişman olmayacaksınız.’’  dedi. Kadın, içinden işte buldum derken ‘’ Dinleyeceğime değecek sanırım.’’ Deyiverdi.  Önce derin bir nefes aldı adam.

‘’ 9 Haziran’da iş stresini atmak için buraya, Muğla geldiniz. 12 gündür kafeye geliyorsunuz…’’  Bugün ayın 21’i.21 Haziran. Bir yere mutlaka not etmeliyim diye düşündü kadın.

 ‘’ Her sabah saat 9-10 suları geliyorsunuz. Erken saatlerde kalkıp Datça’nın güzel havasından faydalanıp yürüyüş yapıyorsunuz. Yürüyüş temponuzdan dolayı yüzünüz kızarıyor bu bana çok masumane geliyor. Gününüze asla kahve içmeden başlamıyorsunuz ve kahvenizi her zaman sütlü içiyorsunuz ve yanında mutlaka bir tatlı alıyorsunuz. Sonra hiçbir yere sapmadan evinize gidiyorsunuz.’’ dondu kaldı kadın. Tahmin edebilirdi sevildiğini belki ama bütün bunları nasıl biliyordu? Bu kadar ayrıntıyı nasıl oluyor da yanlışsız tahmin edebiliyordu? Ya da tutturuyordu diyelim. Soracak çok şeyi vardı. Merak ettiği birçok şey. Takip edildiği barizdi ama nasıl öğrenecekti her şeyi nasıl bildiğini? Bu sefere ne merak ediyorsa açıkça belirtecekti. İçinde dallandırıp budaklandırdıktan sonra hevesi kırılacağına en mantıklısı soracaktı. ‘’ Bütün bunları beni hiç tanımanıza rağmen nasıl oluyor da biliyorsunuz?’’ asıl şaşıracağı nokta geliyordu.

‘’ Ben aslında sizi bir nebze de olsa tanıyorum. Aslında ben sizin komşunuz ve her gün gittiğiniz o kafenin sahibiyim. Her gün sizden önce kalkarım, yürüyüş yaparım. Sizinle aynı yerlerde yapmam yapamam. O cesareti kendimde görmüyorum çünkü. Kendime ait yürüyüş yolum var. Çalışanlardan önce kafeye gider sizin muhtemelen beğendiğiniz kahveleri hazırlarım. Tatlıları yaparım. Sonrasında sizi bekler, gelince de hep sizi izlerim.’’

Kadının tahmin ettiği şeyleri tek tek doğruladı adam. Mutluydu kadın, milim milim mutlu oluyordu. Hayatındaki boşluk milim milim doluyordu. Hiç unutamayacağı sözcükler milim milim kazınıyordu aklına. Şu an kadar her şey güzeldi fakat,

Korkuyordu kadın;

Her şeyde bir kötülük arardı, ondan kaçardı.

Akıllıydı kadın;

Her güzellikte bir kötülük, her kötülükte bir güzellik olacağının farkındaydı.

Buna rağmen korkuyordu kadın;

Önyargısı vardı fazlasıyla. Aşktan kör olsa bile bir şeyleri düşünmek zorunda hissediyordu.

Anı yaşayamazdı. Bu onun için bir lükstü. İleriyi düşünmeden edemiyordu.

Bu düşünceleri aklını tırmalarken adam kadının elini nazikçe kendine çekti. Pembe renkli oje sürülmüş tırnakları ince ve uzundu. Avucunu nazikçe açarak küçük kağıdı elinin içine koydu ve diğer eliyle yavaşça kapadı. Tenlerinin birbirine değdiği her anı saatlerdir yaşıyor gibiydi kadın. O eli hiç bırakmak istemedi. Şu anda anı yaşamalıyım işte diye düşündü. Adam kadının yeşil gözlerine uzunca baktı ve ‘’ Orada olursanız çok mutlu olacağım, emin olun.’’ dedi ve tekrar kafeye doğru yürüdü...DEVAMI GELECEK..

Kaybettiğimiz şeylerin ne kadarının farkındayız?

Sonuçlarını tahmin etmeye çalışırken hangimiz objektif bakıyor ki? Daha kazanamamışken kaybedeceklerimizden korkuyoruz. Dünyada hiç bir şeyin garantisi yokken bu neyin telaşı? Tamam, kaybetme korkusu her insanda olur. Bu bir insan olur, bir duygu olur. Ama hayat bize sürekli seçimleri sunarken bizim kaybedip de görmediğimiz birçok şey olacak zaten. Birçok şeyi görmeyeceğiz. Kaybettiğimiz birçok şey kazandığımız şeylerden çok daha değerli olacak. Elbette olacak.

Bizler istemediğimiz kişileri, hisleri, varlıkları, durumları öyle kötüleriz ki kendimizi ondan uzak tutmak için öyle uğraşırız ki: kaybederiz. Her şeyin içinde olan güzelliği göremeyiz. Ne demeli bu duruma? Üstünü karalarız. Görmezden geliriz. Pişman olmayız belki, çünkü kaybettiğimizi göremeyiz. Bu yüzden mutsuzuz, yalnızız. Ha bir de kazandıklarımız var. Bize cazip gelen sadece tek bir noktası olsa bile diğer kötü yanlarını kaile bile almayız. Kaçırdığımız bir sürü nokta. Kaybettiğimiz bir sürü güzellik.

Peki, bunların hangi lanet huyumuzdan kaynaklandığını biliyor musunuz? Hepimizin içinde bulunan –bazılarımız inkâr etse de- Önyargı. Keşke içimizden söküp atabilsek. Bazılarımız başarmış gibi duruyor ama onların da mutlaka fire vereceği zamanlar olacak. Elbette olacak.

Kadın (devamı)

Kadın içindeki duyguları dışarıya vurmamak için tutmuştu kendini. Birden geldi aklına, bu cevaba uygun bir cevap vermek için fazla toydu. Ne demesi gerektiğini bilemiyordu. Tek bir şey biliyordu. O da kendi özgüvenini en yüksek seviyede göstermesi gerekiyordu. Kendi gibi olmamasını gerektiğini düşünüyordu. Sadece şöyle dedi kadın. ‘’Yalnızlık sadece şans işi.’’ Adam gözlerini kendinden emin bir şekilde devirdi. Yüzüne güzel bir tebessüm yerleşti. Bir şey diyecek gibi oldu. Kadın nefes alışı milim milim kısalıyordu. Ne zamandır mutlu başını bu kadar döndürmemişti. O da mutlu oluyordu yavaş yavaş. Yani milim milim. ‘’Hava kararacak. Evinize gitmelisiniz. İsterseniz…’’ dedi. ‘’Ama henüz kararmadı.’’ kadın aceleyle. Neden böyle telaşlıydı? En sakin gözükmesi gereken zamanda. Sakin olamayacaktı zaten. Ama öyle düşünüyordu. Sakin olması gerektiğini.

‘’ Pekala.’’ dedi gülümseyerek. Bu adam neden her şeye gülüyor? Acaba komik şeyler mi söylüyorum? diye düşündü kadın. Detaycı kadın. Yaşına göre fazla detaycı kadın. Sonunun bu olacağına inanıyordu. Hiç değilse bilincinin sonunun.  ‘’Hiç değilse şu sokak sonuna kadar beraber yürümemize izin verin. Bilirsiniz oralar biraz...’’ gerisini ondan anlamasını bekleyerek sustu adam. Üstelemedi. Oradan gelmemişti zaten ama yine de üstüne gitmedi adamın. Kokusu reddedilemeyecek kadar hoştu. O da biliyordu ki bir adam güzel kokuyorsa bakımlıdır, temizdir. Tam da kendisi gibi(!) O umutsuz vakadır bu konuda. Dağınıktır biraz. Her işi en güzel şekilde bitirir ama tek eksiği etrafını peşini toplayacak biridir. ‘’ Olur, peki, ama sadece o sokağın sonuna kadar.’’

‘’ Genelde verdiğim sözü tutarım.’’

Sokak sonuna kadar olan yolu gitmeleri için 5-6 dakika yeterliydi. Bu süre için ne konuşacaklarını merak ediyordu kadın. Sustu kaldı yürürken, adımları heyecandan aksıyordu. Tabiri caizse çok da sevimli görünüyordu. Birden ‘’Seni her gün kafemde görüyorum.’’ dedi adam. Kadının nutku tutuldu. Ne diyecekti. Bildiğini doğruyu demeliydi.  Bir şey demeye fırsat vermeden yeniden konuştu adam ‘’ Her gün gelip kahvenizi içip tatlınızı yiyip gidersiniz, açıkçası bugün neden bu kadar çok takıldığınızı merak etmiyor değilim.’’ dedi. Kadın asıl konuşması gereken yerde sokak sonuna kadar sustu.. DEVAMI GELECEK…

Ben böyleyim.

Ben dürüstüm

Yalanı kendime düşman belledim.

Ben yalancıyım

Düşmanı yalana siper belledim.

Ben doğruyum

Dosta zorluğundan yardım eyledim.

Ben yanlışım

Sevdiğimi dışarıya kolaçan ettim.

Ben iyiyim

Kendimi bildim bileli iyiyim

Ben kötüyüm

Düşmana kendimi belli etmedim.

Ben güzelim

Uçuğun kaçığın tekiyim.

Ben çirkinim

Nefretimi biraz zor gizlerim.

Ben böyleyim

Bir iyi bir kötü, bir dürüst bir yalancı, bir doğru bir yanlış, bir güzel bir çirkin. Kim beni nasıl görmek istiyorsa öyle değiştirmeye çalışmasın. Kime değişmişim şimdiye kadar? İster sev, ister söv.

 Ben böyleyim.