Yine

                            

İçimde bi zafer sarhoşluğu

Denizin kıyısındaki bira şişelerine bakarken

Kaybettiklerimin ziyanı bile kalmamış

Yeniden doğmanın hafif bir belirtisi gibi

Kıymet bilmek çok eskilerde kalmış

Masum kalpleri öldürenlerden evvel

Başa sarıp dinlediğim o şarkılar

Şimdi kim bilir kimlere adanmış

Oysa yine yanılmıştım

Yanılmam derken, haykırırken maziye

Şimdilerde söylediğim şarkılar,

Meyhanelerin radyosuna sığınmış.

Sıla türküleri yakıyorum ıssız sokaklarda

Ölmedim diyorum sonrasında

En nihayetinde

Acının en nice halini de gördüm

Mutluluğun en saf halini de

Kıyısına sığındım benliğimin

Yok oluşunu izlemek yine bana kalmış

Oysa çölde bulunan su gibiydi varlığın

Oysa seninle beraber kendimi de affetmiştim

Şimdilerde içinde bulunduğum salt karanlığın

Beni yeniden emip tüketmesini izlemek,

Yine bana kalmış.

Yorgunum diyorum gözlerine bakarak

Şimdi anlaması sana kalmış

Oysa beklemek senin soyadındır

Senden almak istediklerim sana kalmış

Bir yudum suya bile muhtaç değilim şimdilerde

Lakin biraz dinlensem sakin, öylece

Adımı söylediğin günü bekleyeceğim

Maziden sıyrıldığım günün ertesinde

Adımı söylemek,

Yine sana kalmış.

Bile İsteye

Kursağımda kalan bu şey
Kabullenmeye konduramadığım güzelliğin
Ve hiç mi hiç bitiremediğim hikayem.
Ne yutabilirim bu acıyı
Ne senden bi şiir duyabilirim artık
Ne de artık ben ben olabilirim bu vakitlerde
Oysa güneşli günler geçirdik
Hayalinle bendim olan
Yaşayan ve hayal kuran
Oysa diz kapaklarım üşürdü, öperdin
Isınırdım
Şimdilerde mutluluğu aramaktan yoruldum
Bambaşka biri oldum
Sebebi salt kendim
Salt kendime yaşattığım kötü sonlar.
Lakin gerçeğin acısını biliyorum artık
Bir şeyler iyileşti dokunmuyor bütün gerçekler
Şimdilerde iyiyim.
Kendime basit cümleler kuruyorum.
Bile isteye
Hep bir şeylerin böyle süregelmesi için
Bile isteye susuyorum
Öylesine sabır zorlayan bir şey ki bu
Ulu orta bağırmak isterken
Bile isteye olanlara
Yapılan bütün bencilliklere
Bütün düşüncesizliklere
Bile isteye,
Susuyorum.

İşte o kadar.

Gülmek mümkün müdür bu koyu gecede

Bir akşamın kızıl buğusu yok ki

Bir resmin aşınmış köşesi yok 

Bir anımız yok büsbütün bize ait

Yıldız yok, ışık yok.

Umut gitmiş.

Oysa gülmek bir zorunluluk muydu gökyüzüne

Gülmeye gereksinim duyulması mümkün müydü 

Değildi.

Peki, yok olan bir adamın bıraktığı son suskunluğu,

Öyle sessiz lakin öyle anlamlı

Bir tarafı aydınlık bir tarafı zifiri dünya gibi

O kadar karşıt

O kadar inkarcı

İşte o kadar.

Bıraktığı cigarasını söndürmek mi kalmıştı bana

Gel demeye yorgun sarhoşluğum

Kim bilir kaç kere daha bitkin düşecekti bir adım atacakken

Oysa mutsuzluk da kabul edilebilirdi seninle

Oysa biliyorduk mutlu insan yoktu

Dertsiz tasasız

Acısız.

Lakin sayıklamakta kaldım ben

Bir geceyi bin parçaya bölüp

Her birinde adını döker oldum dudaklarımdan

Hak etmemiştim böylesini

Mavi gökyüzüne çizer oldum gözlerini bulutlardan

Doğrusu hak etmemiştim işte

Güçlendim derken kendimi yine bir düşün yakasında buldum.

Sevmek de değildi üstelik

Bu büsbütün acıyı özlemekti

-Sevmek biraz da acıyı ertelemek değil miydi?-

Ertelediğim bütün geçmişim kadar bi yenisini ekler oldum önüme

Oysa bilirsin ne diyeceğimi

Hala bir şeyler ölmemişken ben

Hak etmemiştim böylesini.

23.09.2015/04:34

Yakın Gemileri

Karanfil kokuyordu etraf

Biraz da mayhoş bi geceydi diyebilirim

Tadında belli belirsiz bi acı vardı

Siyahı bulaşmıştı her tarafa

Bulanık diyebileceğim ne varsa yakışırdı

Öyleyken bile görebiliyordum maviyi

Evet elbette,

Her yerde bi umut vardı

Lakin net görebildiğim tek şeydi,

Siyah.

Sonradan mı gelirdi bütün güzellikler

Her şey olup bitiverince mi aydınlanırdı gün

Peki senin bu tarif edemediğim suskunluğun

Hep sonradan mı anlamlı gelebilecek bana

Yok edemediğim varlığın aklımdaki

Silemediğim bir kaç cümle

Hep sonradan mı  yer edinecekti kalbimde

Oysa çok şey de istememiştim

Belki bir kaç kelam duyabileceğim sesin

Ya da bir akşam üstü kızıl gök tepedeyken

Aklıma gelen o şiir

Silmek zorunda olmadıklarım

Unutmak sorumluluğunu üstlenmeyeceğim şeyler

Oysa çok şey de istememiştim

Sadece senin tarafından çekilmiş bir fotoğrafım olsun

-Hep sonradan gelir aklım başıma-

Kim bilir nelerle savaştık aynı zamanda

Aynı zamanda neleri bitirdik

Neleri hazmettik seninle

Lakin ben kaçamazken kendimden

Sen bir yolunu bulmuşsun

Bulmuşsun ki ben şimdilerde anımsamakla yetiniyorum.

Oysa çok şey de istememiştim

Sadece senin tarafından çekilmiş bi fotoğrafım olsun.

Gözlerinin rengi.

                         

Gözlerinin rengi neydi senin?

Ya da bi gece boyunca süregelen boyun ağrısı biter miydi hiç?

Ya da sabah karşı bakıştığım tabelanın kırmızı halkası hatırlatır mıydı bana o rengi?

Senin bakışların peki?

Kaç parçaya ayırdı o gece bizi birden bire

Şu gözlerinin rengi neydi senin?

Sana soruyorum adam

Ela mıydı, kahve miydi?

Hatırlamıyorum.

Adıma diktiğin çiçekte kaldı aklım

Onların rengini de hatırlamıyorum

Pembe miydi? Mavi miydi?

Oysa siyah bi çiçek yetişseydi dünyada

Ne çok severdim.

Hele bir de anason gibi kokarsa

Lakin aklımda tek bir şey var

Gözlerinin rengi neydi senin?

Hatırlamıyorum

Giz dolu her şeyin ardındaki kirli geçmiş,

Oysa geçmemiş olanlar da var sönmüş

Oysa bakışlarını adım gibi hatılarım ben

Gözlerimin içine içine

Yüreğimi paramparça edecek gibi

Göğüs kafesimin tam üstüne bi bomba bırakır gibi

Oysa ben özlemedim de gözlerini

Lakin aklıma takılan bir şey var

Gözlerinin rengi neydi senin?

Kirpiklerini sayacak kadar dipdibeyken biz

Şimdilerde 

Hatırlayamıyorum.

Kirli.

matinelerin pavyonların kirli masaları
bir satır daha yazmak için uygun bu saatte
kim bilir senin kirpiklerin de uzamıştır
birini sek birini dolu içtiğin rakılar
bir şiir daha yazdırıyor belki de şu an bana
lakin bu benim sonumdur bileklerimde biten
belki de uzaklara gitmem gerek, bilmiyorum.
bankların sık olduğu bir parktaki o küçük kaldırımlar gibiyim
herkesin aradığını bulduğu yerdeki alternatif masumluklar
albümlerdeki son şarkı
ama sonsuz muyum bu ütopyada
ya da unutulmaya mahkum bi eski karışık kaset mi?
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi şarkısını söyledikten sonra nefessiz kalan o kadın gibi
kendine bakabilen ya da görebilen aynadaki silüetini
ben senin yastığının o hiç yatmadığın tarafıyım kışları
verdiğim sırların saklandığı o kutuda hiç görmediğin köşedeki gözyaşı iziyim
ben senin hiç bakmadığın gökyüzünüm
ben sahipsiz bir posta kutusundaki meçhul mektup da olabilirim
ya da
bilmiyorum.
Bilmiyorum işte ne sorarsan
kendi içinde kaybolmuş bir rüyayım
ben kendimi anlatamam
senden dinlemeyi severdim
seni dinleyemediğim zamandan beri bilmez oldum kendimi
naif sesli küçük bi' kadının söylediği ninniyle uyuttum kendimi senden beri
ben kötüleştim
çirkinleştim
bin bir türlü yalanla kapattım üstünü
kendime söylediğim bin türlü güzel yalanlarla
bunu bilmek beni daha da kötüleştiriyor
çirkinleştiriyor.
hiç bir şeyi bilmiyorum da,
bunu biliyorum;
içinde olduğum hikayelerin hiç biri temiz kalmıyor.

Böyle

Her durak yolun sonu gibi gelmez miydi insana

Sonun geldiğini anlatan bütün eşyaları attım evimden

Susturdum bütün geçmişimi 

Susmadılar.

İçimdeki çığlıkları sesinle bile susturamadım

Yetmemiş miydik

Bir insan bir insana yeterse elbet

Yabancı nüshalar neden girdi hikayeye

Lakin biliyordum

Başıma geleceği

Başımdan savamayacaklarımı yine

Son kalan parçaların da bir bir eksileceğini

Lakin sevmek de biraz acıyı ertelemek değil miydi

Ah

Acı, unutmadım tadını

Unutturmadılar

Kalemler kağıtlar 

Ellerini ayaklarını çekmişken üzerimden

Başımda dikiliyorlar şimdi azrail gibi

Yazmayacağım dedim bir daha aşk şiiri

Tutamadım sözümü

Durakları es geçtim

Takıldım sonra birinde

Olmadı

Kurtaramadı

Onarayım derken

Yapayalnız kaldım.

Suçluyum

En çok kendime

En çok ben hata yaptım

En çok ben kırdım kendimi

Güvenemeyeceğimi biliyordum

Mutluluğun yavan kalışlarını

Çünkü bilirsiniz

İnsan sarsıldı mı doğrulamıyor

Ve kim bilir kimlerin ahı kaldı üzerimde

Diyorum ya

Suçluyum

Ama en başında kendime

Kaybettim.

Bunca kalabalığın içinde

Hislerimi

Kendimi kaybettim

Suçluyum ben

En çok da kendime.