Zaten öyle bir hüzün vardı ki içimde, sanki bütün romanlar aldatmıştı beni, bütün hikayeler mutsuz bitmişti. Umut kavramının bu kadar gereksiz kaldığı bir zaman var mıydı acaba. Sessizce oturdum köşeye. İnsanlar uzaylı görmüş misali bana bakıyordu. İçimde hem fırtınalar kopuyordu, hem de yorgunluk vardı bir nebze. Baş edememek bu olsa gerek. İmkanın kısıtlığı, gücün kısıtlığı. O anlarda beklediğin bir mucize sadece yüzünü güldürüyor. Sonra geçiyor. Hani derler ya umudunu kaybetme, kendini kaybetmeden. Aslında demezler. Ben derim. Şimdi diyemem. Ne kadar istediğimi bilemezsiniz. Keşke sığınabileceğim bir insan olsa başucumda.Tok açın halinden anlamaz ki, azıcık ağlar, azıcık üzülür, ama anlamaz. Sen sanıyor musun ki derdini paylaştığın kişiler seni tam olarak dinliyor? Bilmiyorsun ki yalnızsın. Bak bir parti yap, düğün yap çalgılı çengili, vur patlasın çal oynasın. Her daim yanındayım'lar falan. PA-LAV-RA. Bir gün benim gibi ol. Özenle kremlediğin, baktığın, uzattığın saçın bir gün lanet olası bir kanser yüzünden gitsin, o zaman yanındakiler bir elinin parmağını geçmeyecek, bunu aklından çıkarma.
(Kurgudur. Onurla sunar.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder