KADIN...(devamı)

Kadın yarım yamalak uykuyla başladı güne. Gece sürekli uyandı. Tekrar uyuması yarım saatini aldı hep. Düşünmekten kafayı yiyecekti.Neler yaşadığını merak ediyordu adamın, neler yaşattığını daha çok. Ne yapmalıydı o halde? Doğruyu mu yapmalıydı? Hissettiklerine kulak mı vermeliydi? Doğru neydi? Her şeyi öğrenmesi gerekiyordu. Saat 6:00 idi. Yürüyüşe çıkası yoktu. Kafeye gideceği belirsizdi. Yataktan kalktı. Perdeyi araladı. Adam o anda evden çıkıyordu. Belli ki o yürüyüşe çıkacaktı. Bağcıklarını bağlıyordu. Adam kafasını kaldırdı. Bir an için çok ürktü kadın görüldüm diye. Ama atlatmıştı. Adam gidiyordu. Ama nereye? Kadının evine doğru geliyordu. ''Pes doğrusu. Üstüme başıma bak. Nasıl gelebiliyor öyle apansız? Ne yapsam bilemedim ki şimdi. Uyuyor numarası yapmak en mantıklısı.Evet evet başka yolu yok.''
    Evet açmayacaktı. Ama yine de gitti o kapıya. İksi de kapının iki tarafındaydılar. Delikten adama baktı. Adam hayli kararsız, sıkıntılı. Belli ki onun da uykusu bölünmüş bütün gece. Elini zile götürdü. Çalmadı. Geri çekti elini. Sonra tekrar götürdü. Gene çekti geriye. Belli. Cesareti yoktu. Korkuyordu. Geri döndü. Biliyordu kadının böyle yapacağını. Aslında kadının karakteri belirgindi. Asıl belirsiz olan adamın nasıl biri olduğuydu. Adam uzaklaştı epey. Gözden kayboldu sonra. İçeri geçti.
      Kadın kendine kahve yaptı. Hep kafede içerdi. İster istemez hayal etti. Adam kahveyi yapıp onun yanına getirdiğini düşündü. Güzeldi. Hayalleri onu diri tutuyordu gerçeklere rağmen. Prensibi bu olacaktı hep. Her şeye rağmen hayal kuracaktı. Kahvesini aldı, salona geçti.  Televizyonu açtı. Kanalları gezdi. Hepsi sıkıcıydı. Kapattı. Bilgisayarı açtı. Adamın adını soyadını biliyordu artık. Araştırdı. Bir takım haberlere bile konu olmuş bu adam. Adam meğerse alanında ünlü bir chef imiş. O tatlıları yapmasından şaşmamalıydı bu duruma. Hepsini okudu. Başarılı bir adamdı. Ona dediklerini hatırladı kadın.

''Aslında böyle daha hoş geliyor bana, yoksa merak etmediğimden değil, sadece bu gibi şeyler olmadan hissedilen şeyler daha gerçek. Mal, mülk, şan, şöhret hiçbiri sevgiyi pekiştirmez,sahteleştirir.''

Sevmişti bu durumu. Adama zaten kokusunu duyduğunda tutulmuştu bu kadın. Gözü görmezdi ki şanı şöhreti. Hem ihtiyacı da yoktu. İstanbul'da en iyi yerlerden birinde Kadıköy'de güzel bir evde yaşıyordu. Arabası vardı. Tek başına lüks içinde yaşıyordu zaten. Tek sıkıntısı yalnızlığıydı. Birinin olmaması değildi bu. Birinin kendisinin yanında olmamasıydı.
      Daha da aşağıya indi. Bir haber ama başarısından dolayı değildi bu. Bir kaza haberi. Burada gerçekleşmiş bir olay. Bir araba kazası. Haberde bir karı-kocanın kaza yaptığı yazıyordu. Arabadaki kadın ölmüştü. Demek ki sakladığı geçmişi buydu. Hatta o fotoğraftaki kadın da karısıydı. Ve bu bir kazaydı. Adam öyle bir konuştu ki o akşam sanki bu olay cinayet gibiydi adama göre. Vicdanı sızlıyordu demek adamın. Annesinin fotoğrafının olmaması da kadının dikkatini çekti. Adamdan dinlemesi lazımdı her şeyi. İçine bir sıkıntı düşüverdi. Göründüğünden çok şey yaşamıştı bu adam. Kadından daha fazla yaralıydı. Kadından daha fazla yalnızdı. Bilmiyordu tam olarak. O kazayı. O kazanın nedenini, önemini.
     Ama adam yapabileceğinin en iyisini yaptı. Dürüst oldu. Öyle her adam dürüst başlamazdı yeni bir ilişkiye. Her adam kaybetmekten korkarak sevemezdi. Bırakıp giderdi çoğu kadının kalbini. Yanından gitmezdi. Kalbini çekerdi kendine. Sonra kadın giderdi. Ama bu adam. Farklıydı. Belki yanılıyordu kadın. Ama sevmek böyle bir şeydi. İnanmak istediğini görecekti kadın. Sevmek mi demişti? Aşıktı kadın. Böylesine kısa zamanda. Böylesine habersiz. Böylesine kör kütük. Merak ediyordu. Öğrenecekti. Ama korkuyordu da. Daha fazlasını duymaktan korkuyordu. Zalimce gelmişti ona kıskançlığı. Karısı ölmüştü onun. Ve öyle konuştu ki adam o gece. Sanki karısını hiç sevmemiş gibi. Sanki  asıl vicdan azabı bu yüzdenmiş gibi. Kahvesi içmeden soğumuştu kadının. Kanı ise donmuştu.....DEVAMI ELBET GELECEK.