Ütopya.

En büyük korkun ne bu kadar yalan söyleyen, insanları yarı yolda bırakan, hala insanları yargılamaktan kendini göremeyen, sevdiklerini aldatan, ikiyüzlü, sahte insanların içinde? Karanlık mı? Örümcekler mi? Ve ya yalnız kalmak mı?  Sadece şunu söyleyebilirim ki, etrafımızda bizim yüzümüze gülüp arkamızdan rahatça konuşan o kadarları var ki, bazen biz de o ‘’o kadarlara’’ gireriz, inkar etmeyelim.

İçimden geldiği zamanlar yazarım ben, bu aralar daha bir içimden geliyor sanki, bilmiyorum nedenini. Şöyle başlayayım o zaman;

İnsanların aşık oldukları zaman, beyinlerinin kullanım yüzdesinin yarı yarıya düştüğüne inanırım ben. Ki öyle. Çok zeki bir insan olsaydım bunun bilimsel araştırmasını bile yapabilirdim, ama ben yazıyorum işte. Aşık olmak konsantre bozan bir şey. Dengelerinizi bozan, sizi her zaman sıkıntıya sokan fakat yüzünüzdeki insanların bazen anlam veremediği sırıtmalarınızın size kat kat moral verdiği bir ütopya.  Bu ütopya dediğimiz yer çok değişik bir yer, aklınızın tamamen onda olduğu, hayal kurmaktan kendinizi alamayacağınız bir yer. Bekleriz, herkesi bekleriz, yalnızlık güzel şey, ama elleriniz üşüyecek bir süre sonra, içinizde, geçmişinize veya şu anda bir yerlerde sizi düşünen kişiler var.

Aşka inanmayın, aşksız kalmayın.

Esen kalın, üşütmeyin.