Bakmadığın yerden.

 Bazı şeylerin başımıza sırf korktuğumuz için geldiğini düşünüyorum. Korktuğumuz şeylere karşı savunmasız olmamız bizi güçsüzleşmeye de meyil ediyor. Ki biz zaten her seferinde yaşadıklarımızı başkalarına yormaktan, yıkmaktan yorulmayız. Oysa ki sebepli yaptığımız her şeyin bir savunması var içimizde. Fakat benciliz. Anlayışsızız. Yalnızız.
   Her gün mutlu uyanamamak gibi bir şey bu. En sevdiğimiz yemeği tokken yemek gibi. Aslında sevgiyi de böyle almak gerek. Sevgiye tok olmak duygusu ve hissizlik bizim yeni başlangıçlarımıza en sebepli engeldir. Her şeyi geçin, hissiziz. Bomboşuz ve kalbimiz hiç bir umuda tutunmaz. Öyle ki bizi düşündüren sadece duyguların manasızlığıdır. Bize yalnızlık cazipken birinin sevgiye aç bir halde bize gelmesi de korktuğumuz şeylerden biri. Ister öyle ol ister böyle. Insanların bu duruma karşı savunmasız olması gayet olağan. Bu yüzden benciliz. Anlayışsızız. Yalnızız.
    Çoğu zaman yanlış zaman doğru insan olurken yanlış insanlar hep doğru zamanlarda geliyor. Tabi ki bu da korktuğumuz için başımıza geliyor. Sonuç olarak keşkelerimize çoğu zaman biz sebep oluyoruz. Elbette kontrol edemediğimiz şeyler var. Elbette bazen insanların hatalarından biz ders almak zorunda kalıyoruz. Ama biz farkında olmadan acılara kapıları ardına kadar açıyoruz. Ve onlar elbette dışarıda beklemeyi sevmezler.