Salt.

Yazmak, diğerlerinin henüz keşfedemediği bir panzehir gibi. Yazdıkça içindekilerin salt hüzün olduğunu görmekse yan etkisi. Sevmek de bir şeyleri değiştiremiyor. Mutlu etsen de mutlu olamıyorsun, öyle bir raddeye gelmişsin ki hiç bir şey keyif vermiyor, tatsız tuzsuz. Ama bazı şeyleri de yazmadan göremiyorsun. Acılarını dostuna anlatmak gibi, mürekkep bulaşmış ellerine göz yaşlarından. Acıtıyor yeniden yazmak olan biteni ama rahatlıyor işte.Sanki biri sırtını sıvazlıyor geçecek der gibi.
 Gel gelelim içindekilere kalbinin. İçindekiler uslu, yetim bir çocuğundur senin. Gündüzleri sus pus çekilir köşeye.
Yalnızlığı gecelerini gün yüzü gibi boğar
Satır satır yaş döker
Damla damla yazarsın.
 Gelişine yaşamak da keyif vermiyor, gelişine sevmek de. Çünkü korku var belli. Büyük korkağız, çok büyük. Acıdan topukların nasır tutmuşken bile basarsın deşersin en derinini yaralarının. Dediğim gibi, acıya alışkın fakat acının yabancılarıyız.Sen ben o fark etmez, az biraz biliriz.
Sahi, bazıları hiç sevemez, anlatmaz. Biz mi yetinemiyoruz yoksa onlar mı değer vermez sevgiye? Yoksa biz mi saklayamıyoruz kederlerimizi?
Sahi, keşke sarılsam sıkıca, tereddütsüz kimseyi umursamadan, şu anda. Varlığını damarlarımda hissetsem. Sonra sohbet etsek, borsadan konuşsak, ya da daha mühim şeyler. Fakat yokluğun var yanı başımda,  hiç gitmeyen. Şimdilerde çaya alıştık, bir de yokluğuna, özledik ama alışıyor insan zamanla her yokluğa alışıyor. Kin var içimizde biraz, birikmiş. Üzülme. Sadece gecikmelerin için. Ama biliyorum insanın sonunda yalnız kaldığını. Yanılsamasın sen de önümden geçen, giden. İnancımı yitirdim belki, ondan böyle görüyorum seni. Ama çabalamak için gücüm yok kalmadı. Tekrardan inanmak için.Ve ben acının neredeyse her halini gördüm. O acıyla neler yaptığımı da. İhanet, yalan,daha büyük yalan, oyun, dolan. Gücüm kalmadı şimdilerde işte. Her şeyi feda etmenin manasızlığını anladım.
Kalbimin ortasında kocaman bir delik. Beni git gide bitiren kalbimden başlayıp. Belli ki etrafımdakilerin kalabalığında yalnız kalışlarım böyle tüketiyor beni. Özlem de var. Bir koku, artık benim olmayan. Bir bakış, etkisini hissettiğim günlerce. İşte her şey desteğini esirgemiyor beni tüketmek için. Belki biraz kör olmam gerekiyor her şeye. Geçmişim hep acı değil belki, ama yediremediğim yaşanmışlıklara sayfalarca yazmamalıydım.
Maviyi buldum.
Siyaha buladılar.
Siyaha bulandılar.
İşte salt, hüzün, salt pişmanlık, salt hissizlik, yalnızlık.
İşte satır satır göz yaşı, damla damla cümlelerim.
İçim dışım ve kendimde gördüğüm bütün yan etkiler.
Tesiri var elbet yazmanın.
Hangisi ağır basıyor, bilemeyiz.
Daha fazla yazmadan.