BİR KAÇ SANİYE

Hayatınızda şüphesiz en mutlu olduğunuz zaman uyandıktan sonraki birkaç saniyedir. Aklınıza hiçbir şeyin gelmediği birkaç saniye. Belki bir ayrılık sonrası sabahıdır, belki özlemin getirdiği çaresizlikle pişman olacağımız şeyleri yaptığımız günlerdendir, belki sevdiklerimizle hiç istemediğiniz bir kavga etmişizdir, hiç fark etmez. Kafamızı yastıktan kaldırdıktan sonra salak gibi sırıttığımız o saniyelere ihtiyacımız var, her ne kadar sonradan içimize bir şeylerin oturduğu gerçek olsa da. Kendimizi kandırmaya da ihtiyacımız var. O saniyelerden sonra başımızı şiddetle yatağa gömeriz bazen. Bazen uykudan bazen dertlerimize olan nefretimizden.

Birçok dert nefretten doğar. Dertler de bize güç katar. Nefret olmazsa içimizde bir nebze bile, o dertler içimizde büyür, çare bizim kölemiz değil biz çarenin kölesi oluruz. Bunu yanlış anlayan bazıları var içimizde. Her dertten nefret edip onu görmemezlikten gelen insanlar, insanlarımız. Keşke bir nefes alıp dışarıdan kendilerine baksalar. Keşke her şeyi de akışına bırakmasalar. Hiçbir sorumluluğu yokmuş gibi yapan insanlar, insanlarımız.