Devrim.

İnanmak isteğinin de gittiği gün seni kaybedeceğimi biliyordum. Zaten sadece ben inandığım sürece vardın, vazgeçmesem de inanmaktan yorgun argın beklemek sonuçsuz kalıyor her kalkışta.

Yoksun.

Ahvalimde yoksun şimdilerde.

Gözlerin uzak, sözlerin uzak.

Sen uzaksın. 

Aynaya her baktığımda şu salt çaresizliği yansıtan sıfatımın nedeni olsan da beni buradan kurtarabilecek tek umutsun. 

Yüzün soluk, gözlerindeki ışık sönük.

Yakından izlemek içini 

Öyle imkansız

Öyle olanaksız, biliyorum.

Hiç bir anlam ifade etmeyen şimdilerde ama çok kayıp verdiğimiz hatalarımız oldu. Unutulmaya değer fakat tazeleniyor her bakışta.Yazık ki artık inanmaya dahi gücüm kalmadı. Seni içimde yaşattığım her yeni gün ızdırap halinde bir bir kısaltıyor ömrümü. Her ne yaşanırsa yaşansın hatırı kalmış güzel günlerin. Eski, güzel ve unutamadığım. Bir o günlere üzülüyorum durup durup, bir de geri dönemeyeceğimize. Yarın bir gün çalınırsa kapım sen tarafından, maviliğin en güzel kanıtı olacak hayallerimiz.

Siyahımı alacaksın

Siyahınla beraber.

Ne varsa bizi yenilgiye uğratacak savaşlarımızda, zaferlerimizin tazminatını ödeyecek engeller. Aylar sürecek belki, aylarca bekleyeceğiz bu zaferi. Lakin bu savaşı alamam tek başıma, bekleyemem kenarda köşede öylece özlemiş ve yorgun halde.

Elimdeki son gücümü ellerine veriyorum şimdi. Sırtındaki yükü almak isteği beklemeye yüz tutmuş. Umudumu da aldın çoktan, bu kadarmış gücün, bu kadarmış yapacağın, öyleymiş meğer. Ne heveslenmek gerek bir daha, ne üzülmek salt kendim tarafından.

Bugün başlıyor işte 'duygusuzluk' dedikleri. İçimde yaşamam için gereken gücümü aldın götürdün.İçimde ne varsa sömürdün, kendini bıraktın sadece içimde.

Suçluluğunu bıraktın.

Utancını bıraktın.

Hüznünü bıraktın.

Bir de hayallerini.

Ellerinle yıkıp bozduğun günümü geçmişimi bir keyif, bir zaferle izle bugün. Duygusuzluğum senin bir küçük cesaretine bağlıydı önceden. Lakin artık yeterli değil. Şimdilerde bir devrim beklerim senden.