Gökyüzüm siyah.
İçim hasta.
Ruhum dar.
Son verdiğim her şeyin hesabı boğazımda,
Mutsuzluğumun bedeli daracık ruhumda,
Her biri kurtulacağı günü bekliyor, umutlu ama farkında.
Bırakıp gidemediğim
Şu kalabalık kentte bir köşe arıyorum
Sessiz ve sizsiz.
Bir sokak arıyorum,
Gözlerimi kör edecek kadar tenha.
Bir şarkı belki,
Hatırlatmayacak seni.
Bir yaz günü,
Sen kadar mavi ama yapayalnız bırakan.
Bir şiir,
İçinde seni anlatmayan bir dize en azından.
Bir rüya,
Uyanınca kilometrelerce geri adım attırmayan
Sessizliğimde öleceğim bir boşluk belki
Lakin her şey bir yana,
Sensizliğimden öleceğim, sustur şu sessizliğini.
Kalbim,
Ücra köşelerde aşınmış bir sır gibi saklıyor seni
Gelmeyecek gemilerin ipini çözerken umutsuzca
Bir küçük elvedaya sığdıramadığı düşlerini
Denize atarken gözyaşlarıyla
Batmasını izleyen bir adam gibi çaresiz ve yardıma muhtaç.
Elleri boş, umudu yitik ama hala yaşatan seni.
Zamanla benzedik birbirimize
Biraz sen çaldın benden
Biraz ben
Tırnaklarımızın aşındığı yokuşlarda
Yüreklerimiz inançtan yoksun
Bir ışık ki uzak bizlere
Ki ışığa koşamayacak kadar güçsüzüz
Biz, bir daha gülmeyecek kadar çok yaşamışız
Biz, eksilerek büyürken kendimize borçlanmışız
Yanılgıları üst üste dizdiğimiz yalandan ibaret şu dünyada
Doğruların kıyısına köşesine tutunmaya çabalamışız
Biz benzedikçe yanılmışız.
Benzeyince
Kopamamışız.
Ruhum dar.
İçim hasta.
Gökyüzüm siyah.
Ve ben
Sadece yoruldum.
Şu yorgunluk ki,
Aklına ne gelirse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder