Belli ki yorgunsun
Belli ki zamanımız da kısıtlı
Ve er geç gelecek güzel günler
Perondaki trenlerin hatırı kalmış belli
Açmayan çiçekler bizim yurdumuz olmuş
Ve kovulduğumuz şu sefil kentte
Bir umut kovaladığımız emellerdi bizi yaşatan
Karşılaştığımız kalabalık sokaklara selam olsun
Ve yaşatsın kötü günlerimizi de gururla
Soluksuz yaşadığımız acıların katlandığı şu kent
Elbet bir gün emecek güneşi toprağına
Yeşerirken umutla ve iyileşmek arzusuyla
Çürüyen bedenlerimiz bir ağaca dönüşecek
Ve ölüm gelir aklımıza birden ölüm
Bir ölünün ağacına sarılırız belki
Ve en ucundaysak eğer acının
Kim bilir kimler sevinecek buna
Sen ki günümü gecemi aydınlatan kapkara ışığınla
Sen ki bilmeden kurduğun bu karmaşık denklemin bilinmeyeni.
Muhtaç olduğum tek kudret sanki şu aksam saatlerinde
İlk günkü gibi hızlandıran kalbimin ritmini
Ve 've' ile başlayan cümleleri sevmem gibi
Yanlış ama bir o kadar benim olan
Ve kimsenin inkar edemeyeceği gözlerimiz
Ve ardındaki ışığa sahip kalbimiz ki karanlık içerisi
Soğukkanlı bütün canlılar şahit olsun bugüne
Şiirlerim gibi istikrardan yoksun ve bir o kadar hevesli
Beklemezsem adımı karalasınlar sokaklardan.
Sevmek, ne güzel şey
Hele seni.
Gücümün azalması heveslerimi kıramaz,
Lakin vakit dar.
Beklemek erdemdir seni gelişini
Lakin gücün de yok belli
Sormaya meyil bile edemediğim gerçeklerin
Gün yüzü gibi ortada sanki şu akşam saatleri
Varsın olsun, dursunlar yerlerinde
Varsın kabul edeyim hepsini tek tek
Lakin gelmeyeceğini kabul etmem imkansız
Şu kısacık vakitlerde okunmayacaksa şiirimiz sokaklarda
Yarın sabah uyanmam anlamsız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder