Gözlerin.

Cümlelerimiz tebessümle bitiyordu
Sen gülüyordun, masumdun
Ben inanmıştım, sarhoştum
Zorluklar gözlerimiz karardıkça uzaklaşıyordu
Sen seviyordun, deniyordun
Ben umutluydum, aşıktım kör kütük
Lakin uzaktık işte
Her şeye rağmen uzaktık
Halbuki evlerimiz de bir otobüse bakıyordu
Halbuki tek yürektik, lafta.
Uzaktık işte
Gidişin kadar sessizdik beraberken de
İster miydik böyle olmasını
İster miydik vazgeçmeyi sert bir vedayla
Yaşarken ölmedik mi biz bilmeden
Sevmedik mi bizi öldüren hüzünleri
Sevdik sevmesine.
Öldük sorgusuz sualsiz.
Kandırdığımız gerçekler uykularından uyandılar
Bıraktığımız yalanlar yine aklımızın ucunda
Ve yıkılan bütün tabular hevesli yeniden oluşmaya
Sen masum kalan bütün yanlarını topluyorsun ellerinle
Ben arabaların geçip insanların yürüdüğü sokaklardayım
Suçum kabahatim yokken birden kötülüğe heves salmışım
Senden ne aldıysam bize dair
Kusuyorum her birini
Ateşler içindeyim, yanıyorum
Kuşkularım gibi gittin biliyorum
Giderdin sen birden
Sonra dönerdin
Top koştururdun sokakta
Annen kızardı sana
Üstün başın kir içinde
Yemek vakti girerdin eve
Böyleydin sen hep
Çocukluğundan bildim seni
Seni kimseden dinleyemedim
Anlatmadılar, soramadım da
Şarkılarından bildim seni
Ütopyamda koşturduğum bir yarıştır gidiyor
Durmuyor, yorulmuyor
Ve gözlerin
Feri sönmüş, gidemiyor
Hevesi de yok belli
Gözlerinden bildim, kavheydi gözleri.