Son.

Yokluğun yine nöbet tutuyor başımda
Yüzünde sıfatların en rezili
Utanıyor apaçık
Yokluğun diyorum
Senin gelmeyişinden utanıyor.
Önce hayallere uyutuyor
Rüyalarım sana sapıyor köşeden
Lakin ter içinde ve yorgun açıyorken gözlerimi
Kırıyor hevesimi
Kesiyor nefesimi
Ölüyorum.

Kalemin mürekkebi bitmeye yakın
Umudum gibi
Bir imdat çığlığı atacakken kalan son gücümle
Yokluğun şakağıma altılığı dayıyor.
Eriyor gücüm
Bitiyor sözüm
Susuyorum.


Şu bulunduğumuz son vapurda
Kokun karışmışken denizime
Sen karışıyorken bana sessiz sedasız
İçimde bir yumru gibi yokluğun
Gidiyor kokun
Bu benim sonum
Biliyorum.


Ne düşünmeye kaldı mecalim
Ne hevesim kaldı yeni günlere
Kızma bana, ben zaten en dipteyim

Lakin sana gelince
Ne yüzleşmeye yüzün kaldı
Ne zorluklara cesaretin
Biliyorum
Gelsen, otursan masaya
Sana git demeyeceğim.
Lakin zor
Çok zor bu hasret dedikleri.
İçimdeki kargaşa sonsuz
Her kayboluş ıssız
Son demler son olmaya hevessiz.
Sen bensiz
Ben sensiz
Biz
Bizsiz.

Biliyorum.
Susuyorum.
Ölüyorum.