Tutulma.

Saat sabaha çalıyor.

04:45 suları.

Gecenin sessizliğini bozuyor düşünceler

Bu saatlerde pek de gerçekçi olunmuyor

İnsan sustuklarının hesabını verirken kendine

Ona yapılan bütün o yanlışları affediyor

Boşluğun içindeyken 

O o kadar doluyken 

Ve aynıyken onunla

Bir o kadar ters

Bir o kadar bağımsız

Ve bir o kadar anlamsız.

Sadece anlamak yetmiyor çoğu zaman

Hele geceleri anlamak değil sevmek öncü

Geceleri boş vermek değil düşünmek,

Fark etmek değil unutmak öncü, sevilmediğini.

Öyle sarhoş olmaya niyetin de olmaz senin

Öyle her maviyi de sevemezsin sen

Bazen korkarsın

Aslında

Sen büyük korkaksın.

Güneşimken kalbimde

Tutulsa güneşim

Küçücük aydan ürkersin 

Söndürürsün ışığımı, 

huyundur.

Sabaha karşı yazıyorum sana bunları

Doğmaya hevessiz yeni günlere güneşim

Batmaya meyil etmese de baharlarımda

Bir kızıllık var üzerinde en tepede olsa bile

Sevdikçe mi azalır bu yorgunluğun

Yoksa korkmalı mıyım kudretinden

Bir adım atmalı mıyım

Yoksa kaçmalı mıyım senden

Bilemiyorum.
Bunca boşluğun içinde
Bu kadar hissizleşmişken.